Veenendaal

Afgelopen dinsdag vond in de
Amsterdam ArenA de grootste onderwijsstaking in Nederland allertijden plaats. Ook Veense onderwijzers, zoals Wilma Vermeer, deden hier aan mee. Hieronder haar verslag.

Veel later dan gewoonlijk ging ik vandaag de deur uit, op weg naar de grote demonstratie tegen de bezuiniging op passend onderwijs.
Op school wordt er na een snelle kop koffie verzameld in een aantal auto's en rijden we naar Ede, waar ons schoolbestuur SKOVV zetelt. Met een heleboel andere collega's samen wachten wij op de bussen die ons naar Amsterdam zullen brengen.

De zon schijnt, handen worden geschud en ervaringen uitgewisseld en dan is het wachten op de bussen. Als deze na ruim een uur verschijnen, is de zon achter de wolken verdwenen, zijn de voeten koud en staat er een rij voor de toiletten. Dan blijkt dat we geen twee maar drie bussen nodig hebben, dus wachten we nog wat langer.
Het mag de pret allemaal niet drukken.

We hebben er zin in, om onze stem te laten horen. Om te laten zien, dat we het niet pikken; de bezuiniging op passend onderwijs. 300 miljoen euro minder om kinderen met extra ondersteuningsbehoeften te kunnen begeleiden. Geen geld meer voor jonge enthousiaste leerkrachten, geen geld meer voor ambulant begeleiders en dus verlies van knowhow, minder plaats voor kinderen in het SO en meer kinderen in het reguliere onderwijs. Dat betekent grotere klassen met veel meer leerlingen die extra aandacht nodig hebben en dat heeft weer gevolgen voor alle kinderen in de groep.

En hoezeer ik mijn kennis en handelingsrepertoire ook uitbreid door het volgen van een vervolgstudie; ik heb nog steeds maar een paar handen, ogen en oren voor die alsmaar groeiende groep kinderen.

Als we een klein uur later de ArenA naderen sluiten we aan in een file van touringcars. Even later voegen we ons bij de bonte stoet stakers. Het gifgroen en paars van de bekende vakbonden knalt je tegemoet; hoedjes, petjes, mutsen en dassen, maar ook vlaggetjes en andere actieattributen worden grif aangenomen.
50.000 mensen en wat een stemming! Het valt me op, dat velen het erover hebben dat ze nog nooit gestaakt hebben, maar dat ze nu het gevoel hebben wel te moeten gaan omdat de zorg voor kinderen in het gedrang is.

We vinden een plek bovenin de volstromende ArenA en zijn net op tijd. De sfeer zit er goed in, er wordt gezongen, er worden waves gedaan en het podium diep beneden ons wordt beurtelings bezocht door verschillende sprekers. En steeds als voorgesteld wordt om de prestatiebeloning los te laten om op die manier te bezuinigen, gaan de handen op elkaar. Het gaat niet om ons inkomen; het gaat erom dat er geen mensen weg moeten die waardevol voor het onderwijs aan de kinderen zijn.

Naast vakbondsbestuurders komen de schoolleiders en leerkrachten hun verhaal doen, spreken ouders hun zorg uit en vertellen leerlingen uit het VSO waarom zij zich zorgen maken over hun toekomst. Stuk voor stuk indrukwekkende verhalen.
En dan is er die ene jongen, die namens alle leerlingen met extra ondersteuningsbehoeften een petitie aanbiedt aan de enige aanwezige politicus: Emile Roemer. Die belooft prompt de petitie mee te nemen naar Den Haag en oogst een oorverdovend applaus.

Dan gaan we langzaam terug naar de bussen en maken onderweg nog een paar sfeerfoto's voor de achtergebleven collega's. Want, meneer Ton Elias, niet iedereen ging mee: alle kinderen die thuis geen opvang hadden konden uiteraard gewoon bij ons op school terecht. Gewoon, omdat we hart voor kinderen hebben.