Veenendaal

Op het terrasje in Leischendam zitten we.
Voor ons, aan de waterkant,  zit een stelletje aan een tafeltje van vier. Ze hadden gevraagd of ze daar konden zitten. Daarnaast zitten twee dames aan een tafeltje van twee. Een poosje later voegen zich nog twee dames bij dit laatst genoemde gezelschap.

De vrouw van het stelletje staat op en loopt naar de vier dames. “Zullen we van tafeltje ruilen?, vraagt ze. “Dan zit u wat ruimer.”
“Het hoeft niet”, hoorde ik,” want we gaan zo naar binnen om te eten.

Het stel krijgt een dikke duim en even later wordt er drinken op hun tafeltje gezet. Ze worden getrakteerd door één van de dames, die verklaart dat er nog zo weinig Nederlanders zijn die oog voor een ander hebben en bereid zijn ruimte te maken.
“U bent geweldige mensen. Zo zouden we allemaal een beetje meer moeten zijn!”, eindigt de dame haar zinnen terwijl ze opstaat om het restaurant in te gaan.

Ik denk dat wij als Nederlanders ons de ogen uit ons hoofd moeten schamen, dat normaal sociaal gedrag zo opvalt dat het beloond gaat worden.