Veenendaal

Ik ben bij mevrouw Boendermaker op bezoek. Met haar 91 jaar is zij ons oudste lid. Mevrouw Boendermaker gaat na zevenveertig jaar hier in Veenendaal te hebben gewoond verhuizen naar het hoge Noorden.
Hieronder  leest u een interview met haar.

Oude bomen moet je niet verplaatsen. Dat spreekwoord dat kent u toch wel?
Jazeker. En dat klopt ook wel. Maar toch ga ik weg. Ik woon hier alleen in Veenendaal. Ik heb verder helemaal geen familie in de buurt, die voor me kan zorgen als ik wat mankeer. Al mijn vrienden en kennissen hier die overgebleven zijn, zijn ook al op leeftijd. Dan wordt het wel moeilijk om daar een beroep op te doen.Mijn familie in het Noorden van het land heeft me gevraagd daar te komen wonen. Dan kunnen zij bijspringen als dat nodig is. Het lijkt mij verstandig om daar op in te gaan.
Hoewel nu het bijna zover is, ik wel besef wat ik hier heb opgebouwd en wat ik allemaal moet achterlaten. Ik heb zo’n tweeëntwintig jaar in  de bewonerscommissie van de Rederijkers gezeten. Vanaf het begin dat deze appartementen er stonden, heb ik er gewoond.
We hebben veel mooie dingen gedaan. Koersballen hebben we opgezet, spelletjesmiddagen, zo af en toe samen eten... maar ja dat is er nu niet meer. De mensen hier zijn oud geworden en hebben vaak niet meer de energie om nog iets te organiseren. Ze zijn al blij dat ze de alle dagelijkse dingen nog kunnen doen. Oud zijn vraagt veel energie hoor!

Maakt u dan ook gebruik van de huishoudelijke ondersteuning van de WMO?
Welnee. In het begin werd er naar het vermogen gekeken en moest ik per uur € 20,50 betalen. Dat is echt van de gekke. Ik heb het toen afgezegd. En nu heb ik al een hele tijd iemand die zwart  voor mij werkt. En dat is heel plezierig. Ik heb zo de regie zelf nog in handen over mijn huishouding. Bovendien brengt zij me zo nu en dan wel eens naar het ziekenhuis als ik daar een afspraak heb. Dan slaan we voor een keertje het huishouden over. Daar zijn wij vrij in.
Het meisje dat in het begin via de WMO bij mij werkte, mocht maar twee keer per jaar de koelkast schoonmaken, mocht niet op een trapje staan, mocht het balkon niet boenen, enzovoort. Ik kan toch heus zelf wel bepalen wat nodig is.
En het meest gekke vind ik dat als de huishoudelijke ondersteuning ziek is en geen plaatsvervanger geregeld is, dat ik dan toch nog mijn eigen bijdrage moet betalen. Betalen voor iets wat je niet krijgt!
Er zijn hier in dit gebouw al zoveel mensen die daar over klagen. Maar ja, je bent oud en afhankelijk. En protesteren kost veel te veel energie.

En wat vindt u dan van de 50% verhoging van de eigen bijdrage voor de huishoudelijke ondersteuning?
Zoals ik al zei, maak ik niet gebruik van de huishoudelijke ondersteuning van de WMO. Maar ik vind het wel vreselijk voor de mensen , die dat wel doen. Ik vind het een heel slecht plan. Soms vraag ik me af of die bestuurders wel weten wat er onder de mensen leeft.
Veenendaal is een fabrieksdorpje. Oude mensen hebben vaak van één inkomen geleefd. Zij hebben daardoor maar een klein pensioentje opgebouwd. En zij hebben zoveel extra kosten. Denk je maar eens in wat zij aan de zorgverzekering, het eigen risico en de eigen bijdragen voor de medicijnen, ziekenhuis en specialisten. Er zijn hier mensen die elk dubbeltje wel tien keer omdraaien voor ze het uitgeven. Die zullen minder hulp gaan nemen met vervuiling als gevolg.

Dat is heftig wat u daar zegt. Maar ik wil dit gesprek toch graag positief afsluiten:  Mevrouw Boendermaker, als u straks in het Noorden woont, wat gaat u dan missen van Veenendaal?
Tsja. Ik ben natuurlijk lid van de kerk en in die gemeenschap voel ik me thuis en word ik gekend. En, zoals ik al vertelde, heb ik natuurlijk veel georganiseerd en voel me ook gekend in dit appartementengebouw.
Maar ik kijk liever vooruit. Ik heb al ontdekt dat in mijn komende woonplaats ook een bridgeclub is. Ik krijg zeker weten vaak bezoek van mijn neven, mijn nichten en mijn achterneven en -nichten. Er komt daar weer jong volk over de vloer. Dat is heel fijn. Ik kijk vooruit en ik hoop nog zeker tien jaar mee te gaan.