Veenendaal

"Is de overheid wel eerlijk?" las ik op de sticker die op een brievenbus was geplakt. Mijn eerste gedachte ging uit naar  de rijksoverheid.
"Nee," was mijn antwoord en ik dacht onder anderen aan de toeslagenaffaire, aan de bonnetjesaffaire, aan de dividendbelasting.

De volgende gedachte die bij mij opkwam was, als het nou eens de gemeentelijke overheid betreft?

Toeval of niet, dezelfde dag fietste ik langs het voormalig stadsstrand. Een paar jaar geleden nog een simpel grasveld met een zandbak en een betonnen plaat en een paar bankjes. En een broedplaats van creativiteit, saamhorigheid en activiteit voor jong en oud.
11000 mensen tekenden destijds voor het behoud van dit stukje onontgonnen grond.

Maar er moest en zou gebouwd worden. Wel beloofde toen de wethoude: dat het voetpad langs het water bij het  stadsstrand gevoegd zou worden. Dat in de winter de ijsbaan er zou kunnen staan. Dat kinderen er vrijuit zouden kunnen spelen en dat alle activiteiten daar plaats zouden kunnen vinden.

Het bouwproject is nu bijna voltooid. Het enige wat aan het stadsstrand herinnert is het paviljoenachtige bouwwerk. Mooi, maar wel misplaatst tussen al die andere appartementengebouwen,
En waar een paar jaar geleden een opa voetbalde met zijn kleinzoon en vriendjes, is nu een stenen pleintje. Er is een zandbak en een paar schommels en daaromheen een keurig perkje. Ik zie het niet voor me dat daar nog mensen met een picknickleedje naar de openluchtfilm komen kijken,

Het voetpad naast het stadsstrand is toch wel gebleven. En klap op de vuurpijl, is vlakbij de zandbak een trapje naar de 'gracht'. Daar kunnen de mensen ’s zomers met hun voeten in het water bungelen. Tegen de hittestress!

Toen ik daar dus langs fietste had ik het antwoord op mijn vraag: "Is de gemeentelijke overheid wel eerlijk?"