Veenendaal

Nico van Ginkel, 1955 - 2025

Het is 8 januari, 9.00 uur. Ik sta op het station in Buitenpost. Op weg om Nico, onze Nico, de laatste eer te bewijzen. De drie uur in de trein naar Veenendaal geeft me alle tijd om te overdenken wie Nico is geweest en wat hij voor mij heeft betekend.

Toen ik in het bestuur van SP Veenendaal toetrad, heb ik Nico beter leren kennen. Bestuursvergaderingen waren niet echt Nico zijn favoriet.
Hij was meer van de daden dan van de woorden.
Tijdens de kaderscholingen leerde ik dat Nico een scherpe geest had, idealistisch was en veel gevoel voor humor had.

Nico en ik gingen steeds meer samen optrekken in de acties van de SP en beleefden daarbij de nodige avonturen. Zo werden we bijna door twee BOA’s in de politiecel vastgezet omdat we een SP jas aanhadden. Eerst opgelucht, maar achteraf jammer dat het niet gebeurd was. Wat hadden we dan een mooi verhaal gehad!

In de loop van de jaren werd Nico wat eenzelviger. Hij had geen zin meer om in het centrum actief te zijn of de wijk in te gaan. Wel vond hij het prachtig om samen met mij folders rond te brengen.
Tijdens het lopen gaf hij vlijmscherp de hypocrisie van sommige politici aan. Hij bedacht hierover al folderend absurdistische politieke sketches, die hij met luide stem op straat uitspeelde.
Hijzelf moest hier dan het hardst om lachen.

Maar Nico heb ik bovenal leren kennen als een vriend, een trouwe vriend.
In die vriendschap gaf hij veel en vroeg hij weinig.
In mijn verbeelding zie ik hem lopen. Het hoofd een beetje voorovergebogen. Een FC Utrecht-sjaaltje onder zijn legerparka, in een veel te grote spijkerbroek en over zijn schouder de SP tas. Hij ziet me aankomen en zwaait naar me. Ik zwaai terug.
Nico van Ginkel, de grote vriendelijke reus.

In kleine kring van familie en SP'ers hebben we Nico naar zijn graf gebracht.

Foto: SP Veenendaal

Zie ook: Nico van Ginkel overleden