Veenendaal

vastberaden en doortastend

Alice de Pruis werkt als huisartsenchauffeuse op de huisartsenpost.
In de avond en in de nacht rijdt zij afwisselend zo’n 350 huisartsen naar spoedgevallen. Vanuit Ede heeft haar regio een actieradius van wel 20 km. Alice is een van de onmisbaren, de mensen die het echte werk doen.

Alice, hoe ben je zo in dit werk verzeild geraakt?
Voorheen was ik taxichauffeur en inmijn vrije tijd was ik actief voor de EHBO. Ik heb vaak meegeholpen aan grote evenementen zoals wielerrondes, autocrosses .
Toen een kennis van mij me vertelde dat er een chauffeur/ assistent gezocht werd op de huisartsenpost, heb ik gesolliciteerd. En zie daar, ik werd aangenomen.

Wat houdt je werk in?
Ik rijd dus in de avond en in de nacht de huisartsen naar spoedgevallen.
Dat kan best wel pittig zijn. Vanuit de telefooncentrale krijg ik te horen hoeveel spoed erbij is. Als het een spoedrit is (U1 of U2) dan gaan de zwaailichten en de sirene aan en dan ga ik met volle snelheid naar de plek des onheils.
Samen met de arts ga ik naar de patiënt toe. Ik draag dan de tassen met spullen. De arts beoordeelt wat er moet gebeuren, maar omdat ik al zo vaak meegegaan ben, zie ik ook wel wat er aan de hand is. En soms overleg ik dan met de arts. Mijn onderbuikgevoel heeft het vaak wel goed
Als de arts besluit tot bijvoorbeeld een ziekenhuisopname, dan help ik de familie vaak met praktische dingen. Door te zeggen wat ze mee moeten nemen.

Welke eigenschappen moet je hebben om dit werk te kunnen doen?
Voor dit werk zijn mijn sterke punten dat ik niet bang ben, ik durf te zeggen wat ik vind, ook al is het aan de dokter, ik ben behulpzaam en sociaal, doortastend en vastberaden. Dat helpt enorm bij dit werk.

Welke gebeurtenis is je het meest bijgebleven?
Een gebeurtenis die mij heel diep raakt, is het geval met een tweedegraads verbranding van een vier maanden oud baby’tje.
We kwamen aan en ik heb het baby’tje met een gekoeld in een lauwwarm badje. Ondertussen belde huisarts met het brandwondencentrum in Beverwijk. Het duurde een poos dat de ambulance kwam en mijn kleren waren druipnat geworden. Sindsdien heb ik altijd reservekleren bij me.
Dat baby’tje een heel naar geval. En weet je wat zo aan mij knaagt? Ik weet niet hoe het afgelopen is. Heel vaak spookt dat meisje nog door mijn hoofd!

Ik maak ook wel grappige dingen mee hoor. Zo waren we eens op een boerderijtje midden in de rimboe. Een meneer was gevallen en we wilden he op bed leggen. De slaapkamer was ingebouw in een stal. Omdat ik het lichtknopje niet kon vinden, draaide ik de lamellen open. En daar stond een levensgroot paardenhoofd naar me te kijken. Ik schrok me wezenloos. Maar achteraf kan ik er vreselijk om lachen.

Hoe ontspan jij je?
Ik wandel met de honden, ik doe aan diamantpainting en ik kan mijn verhalen altijd kwijt aan mijn man.

Foto: SP Veenendaal

Alice, jij bent ook de spil van de actiegroep WOONGENOT schilderswijk. Hoe is dat zo ontstaan?
Wij wonen in het Franse Gat en dat is voor ons heerlijk, vooral nu we ouder worden. Dichtbij de winkels, dichtbij het centrum, dichtbij een medisch centrum, dichtbij het openbaar vervoer. Ik vind het ideaal. Bovendien zijn we heel goed met onze buren. We helpen elkaar waar nodig is.
Alleen de woningen zijn doortochtwoningen en heel slecht onderhouden. ’s Winters bevries je boven van de kou en ’s zomers smelt je daar van de hitte. Toen de SP met een onderzoek langs kwam over de prijs van de energie en de prijs van de huur, hebben we hen gevraagd ons te helpen.
Zo rolden we van het een in het ander.
We hebben een klaagmuur gemaakt, waarop bewoners op een ‘steentje’ de klachten over hun woning konden schrijven. Wel 85 klaagsteentjes hebben we op een rol behangpapier kunnen plakken. En de SP heeft ons geholpen met een zwartboek.
We zijn ermee naar Veenvesters gegaan en ook naar de wethouder.
Want de gemeente is verantwoordelijk voor het welzijn van haar inwoners en deze huizen zijn ziekmakend met hun tocht, vocht, schimmel en scheuren.

Wat willen jullie bereiken?
We krijgen jaar op jaar huurverhoging. Sommige huurders betalen al meer dan € 800,00 voor zo’n doortochtwoning. Wij willen dat onze huizen geïsoleerd worden. Dat mag best voor de prijs die we nu betalen.

En denk je dat je kans van slagen hebt?
Ja! We hebben wel door dat het een lange weg te gaan is. Maar we geven niet op. Zoals ik al zei: ”Ik ben vastberaden!” En met mij de andere leden van de groep.

Een kortere versie van dit interview is tevens te lezen in onze jaarkrant;
Veenendaal SPeciaal.