Veenendaal

Wat laat je achter, en waarom?

(Zelfmoord)aanslagen hebben de Palestijnse zaak nog nooit vooruitgeholpen. Integendeel; tot dusver hebben ze Israel alleen maar aanleiding gegeven om terug te slaan, de bezetting te versterken en de kolonisatie uit te breiden. Waarom voelen mensen zich dan toch geroepen hiertoe over te gaan?

De film ‘Paradise Now’ (2005) poogt hier antwoord op te geven. De film volgt twee jongemannen die geronseld worden voor een zelfmoordaanslag. Op weg daarnaartoe gaat er iets mis, waardoor ze de gelegenheid krijgen om hun missie te heroverwegen. Een aaneenschakeling van gesprekken en gebeurtenissen geeft inzicht in de motivatie voor de aanslag en argumenten ertegen.

Longread

Beelden en beeldschermen

Het is een van die lessen uit mijn schooltijd die me wél is bijgebleven: In 1566 kwam, na een van de verboden ‘hagenpreken’, een menigte bestaande uit opgejutte protestanten in opstand en sloeg de kerkbeelden van de nabijgelegen (katholieke)kerk aan gruzelementen. Binnen een paar maanden tijd breidde dergelijke acties zich uit naar de rest van het Nederlandse gebied en verspreidde het zich in Europa. De beeldenstorm!

In mijn hoofd gonsde het thema van Internationale Vrouwendag nog na; vrouwen en hun culturele verschillen en overeenkomsten. Maar het thema van de Maand van de Filosofie in april 2024 drong zich al aan mij op: 'chaos'. (A) In mijn gedachten versmolten deze onderwerpen zich met elkaar. En ik moest meteen denken aan Lilith.

Één wereld, duizend vrouwen

Longread

Inleiding

Ik zie op straat een groepje jongens lopen. Zwarte gewatteerde jassen aan, spijkerbroeken, sneakers. Ze praten en lachen met elkaar. Niks bijzonders in eerste instantie, maar er is iets waardoor ik blijf kijken. De plek en het tijdstip lijken niet te kloppen bij dit beeld. Dan verplaatst mijn blik zich naar iets achter de jongens. Daar lopen vrouwen met lange rokken en hoeden, zonder make-up. Ineens is het mij duidelijk; deze jongens gaan naar de middagdienst van de kerk waar ik net voorbij kwam. Mijn man draagt een overhemd en een spencer, beige broek aan; hij zou zo een verjaardag kunnen bezoeken, of een vergadering kunnen binnenlopen, of in die kerk kunnen gaan zitten zonder dat het zou opvallen. Ik kijk naar mijn korte gekleurde rokje, voel mijn grote glinsterende oorbellen zachtjes zwiepen in de wind. Ik ben benieuwd hoeveel voeten ik over de drempel zou kunnen zetten zonder op z'n minst vreemd aangekeken te worden. Als je de religie van een man wil weten, moet je kijken naar zijn vrouw, flitst het door mij heen. Meteen daarachteraan realiseer ik mij dat dit natuurlijk helemaal niet altijd zo is. Maar toch, ligt de verantwoordelijkheid voor het uitdragen van culturele tradities en gewoonten niet grotendeels bij vrouwen? En zijn deze niet van grotere invloed op hun levens dan die van mannen?

Vandaag is het Internationale Vrouwendag, met dit jaar als thema 'Eén wereld, duizend vrouwen', waarbij culturele verschillen en overeenkomsten centraal staan.