Veenendaal

Op de zaterdag voor kerst, een van de dagen dat het consumentisme welig tiert, is het van belang dat we ook stilstaan bij de andere kant van het leven. Dat we een uurtje de tijd nemen om al lopend stil te staan bij ons diepste verlangen naar vrede en gerechtigheid.
Aan onze verbondenheid met de aarde, de natuur en met onszelf.
Mij helpt het gedicht van Ed Hoornik
hierbij. Dat wil ik dan ook graag delen.

Longread

"Niet gelijk, maar wel gelijkwaardig" hoor ik wel eens zeggen. In sommige gevallen terecht. We hoeven niet hetzelfde te zijn, om dezelfde waarde te krijgen. Maar soms is gelijkheid wel nodig en dan lijken dergelijke uitspraken gebruikt te worden om de status quo te handhaven. "Jij thuis het huishoudelijke werk doen, ik buitenshuis werken. Maar dat laatste zorgt ervoor dat ik geld verdien, status en waardering krijg en deel neem aan het publieke leven, het  eerste zorgt ervoor dat jij een extra dikke knuffel en een bloemetje krijgt." Hoe kan er nog sprake zijn van de gelijkwaardigheid van verschillen, als we ze zo verschillend belonen en waarderen?
Als we over gelijkwaardigheid praten, dan komt ook al snel het begrip ‘gelijkheid’ om de hoek kijken. Ze betekenen niet hetzelfde, maar hebben elkaar wel nodig. In het Engels is dit geen probleem, beide termen worden meestal vertaald met 'equality'. Interessant wordt het pas als we ons afvragen; welke vorm van gelijkheid hebben we nodig om van gelijkwaardigheid te kunnen spreken?

"If you want to stop me, you have to shoot me!"
Dit zijn de woorden van Wade Ratke.

Wade Rathke is de oprichter van ACORN (Association of Communities Organizing Reform Now). ACORN  organiseert mensen uit lagere- en middeninkomens om samen op te staan voor sociale gerechtigheid. Zo hebben ze in de jaren tachtig gestreden voor een winterjas voor vrouwen, zo hebben ze in de jaren negentig gevochten voor betaalbare woningen.