Veenendaal

 

Carla Dik vertelde van de veranderingen in de zorg. Vanaf 2015 wordt een deel van de zorgkosten gefinancierd  via de WMO en de zorgverzekeraar. De reden voor deze verandering is dat het veel fijner is dat mensen naar elkaar omkijken en elkaar helpen dan dat er professionele hulp wordt geboden. Een bijkomende reden is dat de zorgkosten die de pan uit rijzen, zo een beetje beteugeld worden.

 

Carla Dik was dankbaar en blij dat de overstap zo soepel en glad is verlopen. Toke had zo haar bedenkingen en vroeg hoe het dan zat met de PGB gelden, die de mensen maar niet ontvangen. Behalve als ze nare dingen hierover twitteren. Dan is hun probleem zo opgelost.

 

En een mevrouw in de zaal, die verplegende is, vertelde dat de zorgverzekeraars rare bezuinigingen invoeren.

Bijvoorbeeld: Een reumapatient krijgt voortaan een goedkopere variant medicijnen. Deze moeten worden toegediend door een prikpen.

Helaas zijn heel veel reuma patienten vanwege hun verminderde handfunctie niet in staat om zich zelf dat medicijn toe te dienen.

Daar wist mevrouw Dik helemaal niets van. Ook niet dat mensen tegenwoordig een gepeperde rekening krijgen omdat zij bepaalde medicijnen nodig hebben, die de verzekering niet in haar pakket heeft. Mevrouw Dik wist het niet.  Radar en Nieuwsuur ten spijt.

 

Mevrouw Overduijn, die als wethouder zorg en welzijn onder haar verantwoordelijkheid heeft, is ook al zo blij dat we weer naar elkaar omzien.

Hoewel haar voorbeeld riekte naar een “voor wat hoort wat” mentaliteit, waarin voor een 95 jarig omaatje haar kliko door de buurvrouw aan de weg gezet wordt. En in ruil hiervoor heeft zij de babyfoon in huis heeft als buurvrouw weg is.

Volgens de wethouder is het enige gevaar dat door deze nieuwe financiering vereenzaming op de loer ligt. En dat in  de maatschappij waar we naar elkaar omzien.  Ik snap er niks van!

(Wist u trouwens dat de inwoners van Veenendaal meer eenzaam zijn dan zij in de omliggende gemeenten?)

 

Verder zullen er in de komende tijd eens echte keukentafelgesprekken komen, vertelde mevrouw Overduijn.  De gemeente zal nu zelf aan tafel schuiven om te overleggen hoeveel huishoudelijke hulp u nu echt nodig heeft. Niet meer dan 3 uur per week.

 

Daarna kwam Veens aan bod. Na een kleine inleiding vertelde een vrijwilligster over het project OPEN DEUR.

Twee dagdelen per week kunnen mensen binnen lopen met allerlei vragen over echtscheiding, werkloosheid, schulden, invulformulieren, et cetera.

 

Toke, die deze avond goed op dreef was, vroeg hoe iemand aan zulk vrijwilligerswerk kwam. Het leek haar erg geschoold werk. De vrijwilligster vertelde dat zij professioneel zonder werk was.

Toke stelde toen de pijnlijke vraag: "Is dat dan geen verdringing op de arbeidsmarkt?"

Het werd heel stil. Maar in gedachten gaf ik Toke een luid applaus.

Chappeau.