Veenendaal

De wekelijkse leuze; nr. 99

ELKAAR RECHT IN DE OGEN KIJKEN

"Wat jullie willen, dat kan niet!" Zei de man en hij priemde zijn vinger naar me. Hij reageerde nors en boos op mijn vraag hoe we tot een verdraagzame en vreedzame wereld zouden kunnen komen.
"Stel,"  vervolgde hij, "maandagochtend als je de deur uitgaat, staat je buurman achter de deur en hij geeft je een mep. En dat gebeurt dinsdag en woensdag weer. Wat doe je dan op donderdagochtend?"

Ik antwoordde dat ikmijn buurman zou aankijken en hem zou vragen wat dereden van zijn gedrag is.
Tegelijkertijd keek ik de man recht in de ogen aan.
En het wonder gebeurde. De man veranderde zijn toon. En we spraken op vriendelijke manier over hoe ieder van ons dacht vrede en verdraagzaamheid te bereiken.
Hoewel we het niet met elkaar eens waren, sloten we ons gesprek af met een handdruk en de welgemeende wens voor vreedzame feestdagen.

Als we de kranten mogen geloven, komen we steeds harder tegenover elkaar te staan. De ene partij tegenover de andere. Wit tegenover zwart, rijk tegenover arm, geboren Nederlanders tegenover vluchtelingen.
Misschien wordt het tijd dat we stoppen met verwijten en dat we elkaar eens diep in de ogen kijken, om te zien wat er werkelijk bij elkaar leeft.

We can’t fall further if
we can’t feel ordinary love
And we can’t reach higher if
we we can’t deal with ordinary love.

(Ordinary love, gezongen door  U2.
Song  uit Nelson: Mandela. A long way to freedom.)