Veenendaal

Ik heb last van een oorwurm.
De laatste week jengelt en zeurt het steeds in mijn hoofd.

Als ik denk aan het Slotervaartziekenhuis.
Als ik denk aan de artsen en de verpleegkundigen en al het andere personeel , die van het ene op het andere moment op straat staan.
Als ik denk aan de geoliede teams, die nu uit elkaar zijn gevallen.

Als ik denk aan de patiënten, die van de ene dag op de andere een nieuwe arts moeten zoeken en weer een vertrouwensband op moeten bouwen.
Als ik denk aan de patiënten, die op het punt stonden geopereerd te worden en die nu weer verder naar beneden zakken op de wachtlijst.
Als ik denk aan de patiënten, die ‘geëvacueerd’ zijn uit het Slotervaart naar een ander ziekenhuis. Wat een stress.

Als ik denk aan al die dure operatiekamers en al de dure hulpmiddelen, die nu ongebruikt staan.
Als ik denk aan al die andere tientallen ziekenhuizen, die ook op springen staan.
Als ik denk aan wie dat uiteindelijk gaat betalen.
Dat zijn de verzekerden, u en ik, met verhoging van de premie en het eigen risico.

Dan denk ik hoe slecht de marktwerking in de zorg is.
Dan wordt er niet meer naar de mensen gekeken, maar naar de financiële opbrengst.
Dan speelt die oorwurm enorm op en dreint het de hele dag door mijn hoofd:

Het Nationaal Zorgfonds voor jou en voor mij
zonder eigen risico, dat hoort er niet bij
Samen staan we sterk, samen zijn wij
Het Nationaal zorgfonds voor jou en mij