Veenendaal

Deze maand is een bijzondere maand. Drie religieuze feesten vallen samen. Voor de Joden is het Pesach. Het feest van de bevrijding uit de slavernij. Voor de moslims is het Ramadan, de periode waarin zij zich door vasten oefenen in zelfbeheersing en waarin zij aan het einde van de maand op het Suikerfeest hun welvaart delen met de minderbedeelden en samen de maaltijd vieren met veel zoetigheid.

Voor de Christenen was het de afgelopen week de Stille Week. Daarin hebben wij onze gedachten laten gaan over alles wat met pijn, lijden, verderf en dood te maken heeft. En vooral hebben we stil gestaan bij de afschuwelijke oorlog in Oekraïne.
De Stille Week is de opmaat naar Paaszondag. Het feest van de opstanding, van de overwinning op de dood. De dag waarop we vieren dat we door alle ellende heen weer opnieuw kunnen beginnen.

Afgelopen zaterdag was de opening van de Invictus Games, waarin militaire slachtoffers van de oorlog laten zien dat zij niet klein te krijgen zijn. Ook Oekraïense soldaten waren er en ze werden met gejuich en extra applaus ontvangen.
Ik heb naar de opening gekeken. Militairen met allerlei beperkingen kwamen trots en vrolijk het podium oprijden.
Daar was een mevrouw die een gedicht voorlas, wat prachtig bij Pasen aansluit:

Vanuit de nacht die mij bedekt
Aardedonker, van pool tot pool
Dank ik welke God dan ook
voor mijn onoverwinnelijke ziel

In de klauwen van omstandigheden
Gaf ik geen krimp
Noch schreeuwde ik het uit
Onder de knuppel van het lot
Is mijn hoofd bloedig
Maar niet gebogen.
Voorbij deze plek van toorn en tranen
Duikt de verschrikking van de schaduw op
Maar de dreiging van de jaren
Vindt en zal mij vinden
Onbevreesd

Het doet niet toe hoe smal de poort,
Hoe beladen met straf de toekomst ook is
Ik ben de meester over mijn lot!

Met deze gedachte kunnen we opnieuw beginnen!