Veenendaal

21 september 2023

Bij de geschiedenisles op school over de Eerste Wereld oorlog werd steevast het boek van Erich Maria Remarque aangehaald: Van het westelijk front geen nieuws. Afgelopen zomer besloot ik het eens te lezen.

Op een indringende wijze beschrijft de Duitse Erich Remarque zijn persoonlijke ervaringen aan het front in België. Hij laat de gruwelen en de zinloosheid van deze oorlog zien.

Helaas geldt dit niet alleen voor de Eerste Wereldoorlog. In mijn ogen is elke oorlog zinloos en gruwelijk. En na de beeindiging van de oorlog zijn de gevolgen nog generaties lang voelbaar.
Lees hieronder een frase uit het laatste hoofdstuk van het boek: Van het westelijke front geen nieuws:

Ik ben jong, ik ben pas twintig jaar, maar ik heb van het leven niets anders gezien dan hoop, dood, angst en een samengaan van de meest zinloze oppervlakkigheid met de grondeloze diepte van het lijden. Ik zie hoe volkeren tegen elkaar worden opgehitst` en elkaar zwijgend, onwetend, dwaas, gehoorzaam, onschuldig vermoorden.
Ik zie dat de knapste koppen van de wereld wapens en woorden bedenken om het allemaal nog geraffineerder te maken en nog langer te rekken. En met mij samen zien al mijn leeftijdgenoten het, hier en bij de tegenpartij, over de hele wereld, mijn hele generatie beleeft hetzelfde als ik. Wat zullen onze vaders doen als wij op een gegeven ogenblik in opstand komen en rekenschap van hen verlangen? Wat verwachten ze van ons wanneer er een tijd komt waarin er geen oorlog meer is? Jaren achtereen was doden en vernietigen onze enige taak- het was onze eerste maatschappelijke opdracht in dit bestaan. Onze kennis van het leven beperkt zich tot de dood. Wat kan er uit deze wereld nog voor goeds komen? Wat moet er van ons worden?