Veenendaal

Als reactie op de onfortuinlijke dood van Steve Irwin, "The Crocodile Hunter", hebben boze fans inmiddels al tien pijlstaartroggen gedood. Het is een gekke wereld, en de Haagse politiek vormt hierop geen uitzondering.

Vandaag vinden de Algemene Beschouwingen plaats. Niet op Prinsjesdag, want die dag wilde Balkenende bewaren voor z'n goednieuwsshow. Op Prinsjesdag mocht eerst de koningin, daarna de premier en daarne de minister van financiën vertellen hoe goed of het wel niet gaat met het land. Zelfs zó goed, dat rijke mensen er een goede 3x zoveel op vooruitgaan als arme mensen. Tsja... eerlijk is het niet, maar toch.

De Algemene Beschouwingen zouden de aftrap zijn voor de campagne voor de Tweede Kamerverkiezingen. Het kersverse kabinet Balkenende III is immers hard aan vervanging toe. De gloednieuwe ministers Winsemius en Hirsch Balin (ongetwijfeld twee aanstormende toptalentjes) is nauwelijks de tijd gegund om zich in te werken. Maar de realiteit is hard: dit kabinet moet weg.

Kemphanen Wouter Bos en Maxime Verhagen (spreek uit: Muzzumme'age) namen gisteren al een voorschotje op de titanenstrijd. Verhagen zou de plannen van Bos hebben nagerekend, en zou tot de conclusie gekomen zijn dat de middeninkomens hiervan "de dupe" zou zijn. In gedachte zie ik Verhage al op zijn studeerkamer zitten, tussen een stapel papier, te hengsten op zijn rekenmachine terwijl zijn beker dampende chocolademelk koud wordt.

Wouter Bos reageerde verbaasd op de conclusie van Verhagen, met name omdat de paarse oud-staatssecretaris helemaal geen getallen kende. En spontaan rijzen bij mij twee vragen op: 1.) Waarom kent Bos de cijfers achter zijn eigen plan niet? 2.) Waarop heeft Verhagen zijn conclusies dan gebaseerd?
Overigens was Bos van mening dat Verhagen met die conclusies kwam om de aandacht af te leiden dat het CDA heeft besloten om te treuzelen met de no-claim regeling in de zorg. (Die daar overigens helemaal niet thuishoorde.)

VVD-fractievoorzitter Mark Rutte gaf, voor de verandering, eens een logische verklaring voor het fenomeen van de rollebollende kopstukken. "Een strijd tussen PvdA en CDA levert na de verkiezingen een combinatie van beide op." Ja, net als in 2003... Trouwens, het was niet de schuld van Bos dat er destijds geen coalitie CDA/PvdA van de grond kwam. Tijdens de formatie gaf hij al z'n standpunten weg, om er vervolgens - na de afwijzing van Balkenende - weer keihard voor op de baricades te staan.

Maar... we hadden het inmiddels al over Mark Rutte. Ook een oud-staatssecretaris. Van onderwijs. Die post kreeg hij, nadat zijn voorgangster Annette Nijs onbarmhartig hard de laan is uitgestuurd omdat ze Maria van der Hoeven, de minister die boven haar stond, in de media een muts had genoemd. Nee, dat is geen vertaling uit het parlementarisch, ze noemde de minister echt een muts... Toen moest ze haar baantje als staatssecretaris inleveren. Het schijnt dat ze naar de Tweede Kamer is verhuisd.
Zo werd Rutte dus staatssecretaris van onderwijs. Deed hij leuk. Betrouwbaar vooral.
Hij had op een gegeven ogenblik nieuwe plannen, die negatief zouden uitpakken voor studenten. "Als mijn nieuwe plannen de studenten niet bevallen, dan bezetten ze het Maagdenhuis maar. Dan kom ik langs met koekjes, en dan praten we er eens goed over." Zei hij stoer.
Hij had alleen nooit verwacht dat de studenten ECHT het Maagdenhuis bezetten. Tsja, dan moet je wel langskomen met koekjes. Alleen... Rutte kwam niet langs, en zeker niet met koekjes. Hij stuurde de ME af op de studenten. Het glorieuze moment uit de carrière van Rutte. Oproepen tot een bezetting, en in plaats van de belofte die daaraan gekoppeld was in te lossen laat hij de door hemzelf uitgeroepen bezetting beëindigen door knuppelende ME'ers. Volgende keer dat Rutte ergens toe oproept...

Rutte's baantje als staatssecretaris kwam tot een einde nadat hij een oorlog met Rita Verdonk had gewonnen. De betrouwbare staatssecretaris van Onderwijs ging de strijd aan met de menslievende minister van Vreemdelingenzaken om het lijstttrekkersschap van de Volkspartij voor Vrijheid en Democratie. De volslagen onbekende Jelleke Veenendaal deed ook een dappere poging, maar ondanks het feit dat zij de enige was met een andere mening dan die andere twee, werd zij volledig buiten beschouwing gelaten.
Het verschil tussen de betrouwbare staatssecretaris en de menslievende minister was nagenoeg fifty-fifty, met een klein verschil in het voordeel van de betrouwbare staatssecretaris. Rutte werd lijsttrekker, en aanvaarde derhalve ook het fractievoorzitterschap welke Jozias van Aartsen enkele weken daarvoor had vrijgemaakt.
Rita Verdonk bleef minister, en kreeg de nummer 2 op de lijst toebedeeld.

Zodoende zal Rutte ook tot de conclusie zijn gekomen dat een stijd tussen PvdA en CDA een combinatie van beiden zal opleveren. Niet de ervaring van de formatie in 2003, maar zijn eigen ervaring in 2006 vormden hiervoor de basis: een strijd tussen Rutte en Verdonk levert een combinatie van beiden op.
Overigens is het niet onwaarschijnlijk dat de VVD met ALLEEN MAAR Rutte en Verdonk de verkiezingen ingaat. De rest van de lijst heeft namelijk nogal de neiging massaal op te stappen.

De bewegingen van de "grote drie" doen mij nogal denken aan de politieke clownsshow van de LPF. En dan heb ik het nog niet eens gehad over Ayaan. Of het feit dat het kabinet zelfs de ja-knik machine D'66 heeft weggejaagd.

Verhagen spendeert vele eenzame uren in zijn studeerkamer om te voorkomen dat Bos aan de macht komt.
Rutte wil niets liever dan zijn vriend Zalm aan zijn 37e ambtstermijn als minister van financiën te helpen.
En Bos wil op zijn beurt... tsja, wat wil Bos eigenlijk?
En wat wilt u?

Ik zal mijn stem niet verspillen aan één van de "grote drie". PvdA noch CDA noch VVD acht ik mijn stem waardig, maar dat zal u ongetwijfeld niets verbazen. Evenmin zal het mij verbazen als één of meerdere van deze partijen zitting gaan hebben in het volgende kabinet.
Het is nu eenmaal niet anders. Maar misschien is het niet onzinnig om je af te vragen hoelang "de grote drie" nog "de grote drie" zullen zijn.

Tot zover MIJN Algemene Beschouwingen. Rest mij uiteraard nog een conclusie. De wereld is raar; bijzonder raar. De jacht van de fans van Steve Irwin op pijlstaartroggen mag je bizar noemen, maar voor bizar hoef je eigenlijk niet al te ver weg. Neem maar eens een kijkje in de haagse politiek. Kabinet Balkenende III laat zich rompkabinet noemen, maar rariteitenkabinet zou ook een passende naam zijn.