Veenendaal

Ik weet niet of het veel voorkomt; mensen die dit weblog volgen en tegelijkertijd ook regelmatig Popstars kijken. Toch zal ik het niet nalaten om een paar regels aan deze geperverteerde talentenjacht te wijden. En reken er maar op dat ik de materie zeer ideologisch benader!

Popstars, een exacte kloon van Idols, is een televisieprogramma waarin een jury, onder leiding van Henk Jan Smits op zoek gaat naar een nieuwe popsensatie. Waar ze niet naar op zoek zijn, is bijzonder, eigenzinnig, interessant talent. Bob Dylan, Tina Turner, Mick Jagger, Janis Joplin, Kurt Cobain en Nina Hagen... geen van hen zou uberhaupt de eerste ronde overleefd hebben.

Popstars is vooral op zoek naar een conformistisch geluid (en bijbehorend uiterlijk). Geen toegevoegde waarde. Gewoon snelle hits.

Wat ook zeer belangrijk is bij Popstars, is de doelgroep. Hormoon-aangestuurde pubermeisjes die zich een fanschap makkelijk laten aanpraten, opdat hun portemoneetjes gretig kunnen worden leeggezogen door perverse platenmaatschappijen een merchandisefabrieken.

Wie meedoet aan Popstars is geen kunstenaar, geen individu, maar een ordinair productiemiddel. Het mensbeeld van fenomenen als Popstars is stuitend. En daarmee komen we aan de reden dat dit zo'n ideologisch stukje is. Popstars is een loot aan de boom van het kapitalisme, en maakt daardoor deel uit van de ziekte die de maatschappij vergiftigt.

De artiesten zijn melkkoeien. Hun ambitie om door te breken wordt uitgemolken door de productiemaatschappij. Ze dienen hun doel, en worden daarna genadeloos uitgespuwd.

Het publiek is evenzeer niets meer dan een geldmachine. Gaandeweg wordt hun portemonee gekaapt met telefoontjes, sms'jes, de uitgebrachte single, eventueel het albumpje, en natuurlijk een breed assortiment aan Popstars-parafinalia.

Wie denkt dat de productiemaatschappij iets geeft om de artiest ('een kans wil geven') of het publiek ('goede muziek wil aanbieden'), mag zichzelf behoorlijk naief noemen. Popstars is niets meer dan een kapitalistische geldmachine, en eenieder moet op zijn hoede zijn - wil hij niet genadeloos uitgebuit worden.

Waarom moest Rebecca nu weg bij Popstars? Natuurlijk, dat is het spel. Elke week liggen er mensen uit. Maar bij Rebecca wordt heel goed duidelijk hoe de mechanismen werken.

Rebecca is namelijk behebt met een 'gezellig gewicht'. Ze kan erg goed zingen, maar ze staat vooral bekend om haar dikte. Dat kwam de mensen van Popstars goed uit. Daarmee konden ze de illusie wekken dat 'iedereen een popstar kan worden'. Ook de wat dikkere pubermeisjes hielden zo hun interesse in Popstars. Natuurlijk werd er geen moment onbenut gelaten om de nadruk op Rebecca's gewicht te leggen.

Rebecca werd als 'gezellige tante' enorm uitgebuit. Maar op een gegeven ogenblik was het concept van een dikke dame die 'ondanks' haar gewicht toch doorbreekt, niet zo verfrissend meer. Het publiek wist inmiddels wel dat Rebecca dik was, en ze had haar doel gediend. Tijd om haar te lozen, vond de productiemaatschappij.

Ze kreeg een paar liedjes toegeschoven die niet aansloten bij haar stemgeluid. Dus kwam ze niet goed tot haar recht, kreeg ze een relatief slechte jurybeoordeling en kwam ze onderaan de ranglijst. Het publiek mocht het vervolgens afmaken; zulke Pilatussen zijn het wel bij Popstars. En het publiek toonde zich keurig geconditioneerd en deed wat de productiemaatschappij wilde.

Ondertussen zitten er veel slechtere zangers nog in de race. Deon, die wel iets met z'n stem kan, maar vocaal echt niet boven het maaiveld uitkomt. Sydney, eigenlijk alleen maar wat gebrom kan laten horen. Norman, die niet verder kom dan wat ijl gepiep. Maar ja, dat zijn slanke, gladde jongens. Die sluiten veel beter aan bij de wensen van de doelgroep dan een bulderende stemkunstenares met overgewicht.

Popstars is op zoek naar de nieuwe Jody Bernal, niet naar de nieuwe Mama Cass. En daarmee toont het kapitalisme zich zelfs op muzikaal gebied geen brenger van duurzaamheid...