Veenendaal

Een van de zegeningen van deze tijd is dat vrouwen een steeds grotere rol spelen op de werkvloer. Het is een publiek geheim dat mannen en vrouwen elk hun seksegebonden eigenschappen, kwaliteiten en (on)aardigheden hebben. Daarmee kunnen ze elkaar prima aanvullen.

Niet dat van vrouwen wonderen verwacht moeten worden. In het verleden werd van vrouwelijke politici wel verwacht dat zij via een eigenschap als zorgzaamheid oorlogen zouden kunnen voorkomen. De geschiedenis leert helaas het tegendeel, maar dat laat onverlet dat veel bedrijven er nogal eens op vooruit gaan als mannen en vrouwen samen optrekken.

De Tweede Kamer, zo werd maandag duidelijk, wil in de wet opnemen dat grotere bedrijven zich verplichten hun directies en de raden van commissarissen voor minstens dertig procent te laten bestaan uit vrouwen. Want afgezet tegen het aantal vrouwen dat buitenshuis werkt, bekleedt slechts een klein deel dit soort topfuncties. De wijze waarop de Kamerleden Kalma (PvdA), Weekers (VVD) en Van Vroonhoven (CDA) dit willen vastleggen, is opmerkelijk gezien de discussie van de laatste tijd: geen verplicht quotum, maar een streefcijfer waar bedrijven vanaf kunnen wijken als zij daarvoor heel goede redenen hebben. Een jaar geleden meende Kalma nog dat bedrijven bij wie de directie niet voor minstens veertig procent uit vrouwen zou bestaan, door de overheid ontbonden moesten kunnen worden. De sociaaldemocraat opende hiermee de deur naar een dictatuur waar niemand op zit te wachten: die van de betweterigheid.

Het opnemen van een streefcijfer in de wet gaat minder ver dan een verplicht quotum. Dat is winst. Maar dat neemt niet weg dat op dit punt elke vorm van drang of dwang de realiteit geweld aandoet. De vooronderstelling is namelijk dat buitenshuis werkende vrouwen heel graag naar de top willen, maar dat ze worden geblokkeerd door (discriminerende) mannen. Dit is op z'n minst discutabel.

Waarom vinden we relatief weinig vrouwen in topfuncties? Nederland is wereldkampioen in het aantal deeltijdbanen, functies die vooral door vrouwen worden vervuld. Omdat een deeltijdbaan niet bevorderlijk is voor een snelle stijging in de hiërarchie, doen vrouwen minder ervaring op in de managementlagen onder de top, ervaring die nodig is om door te stoten naar de echte top.

Een bedrijf dat capabele vrouwen geen verantwoordelijkheden op niveau geeft, doet zichzelf tekort. En mannen moeten gecorrigeerd worden als ze te vanzelfsprekend nieuwe bestuurders zoeken onder hun seksegenoten. Maar wie wegpoetst dat veel vrouwen bewust voor een deeltijdbaan kiezen of - zoals diverse onderzoeken leren - geen zin hebben in een harde, veeleisende race naar de top, bedrijft illusiepolitiek.

Werkende vrouwen zijn geen slachtoffers. Quota en streefcijfers getuigen daarom vooral van onwenselijke politieke bemoeizucht

Door: Ruurd Ubels
Uit: Nederlands Dagblad, 27 oktober 2009

Op zich een aardig stukje. Want, hoezeer ik ook vrouwen graag aan de top zie blijft het de vraag of het een doel op zich moet zijn. Voor een vrouw is het ook tamelijk pijnlijk als ze er alleen maar zit vanwege haar sekse. Tegelijkertijd, als er op geen enkele wijze ingestoken wordt op een voorkeursbeleid, blijven vrouwen op een achterstand. Vergis je niet: vrouwen hebben nog steeds een inhaalslag te maken.

Overigens zijn er ook beroepsgroepen waarin mannen een inhaalslag te maken hebben; niet in de laatste plaats in het eigen huishouden!

Tot slot wil ik jullie de reacties die op de ND-site staan niet onthouden...

1637 (27 oktober 2009 20:03)
Zegeningen?
Daar spreekt de Bijbel heel anders over.
Vrouwen in een heersende, leidende rol zijn een oordeel van de Heere (lees Jesaja 3 maar eens goed, en neem dan de statenvertaling, daar is tenminste niet met de tekst geknoeit)

Hendrikje (28 oktober 2009 09:59)
@ 1637: Is dat uw geboortejaar?