Veenendaal

Iedereen weet dat wij niet moeilijk doen over etentjes. Wij gaan niet onze eigen bammetjes van thuis meenemen in plaats van te delen in een georganiseerde maaltijd. Die tijden zijn voorbij.

Een beslissing om niet aan te schuiven, komt dan ook niet uit de lucht vallen. Het weigeren van een maaltijd komt van diep, en staat los van populisme.

De afgelopen maanden heeft onze hulpdienst, in de persoon van Gert Worst, zijn nek uitgestoken voor de familie Fakiri. Een gezin waarvoor de term 'extreem schrijnend' zou worden uitgevonden als hij niet bestond.

De familie heeft dringend een urgentieverklaring voor een woning nodig. Niet omdat ze graag een grotere tuin of een extra balkon willen, maar omdat ze zonder die urgentieverklaring volkomen afhankelijk zijn van liefdadigheid. Zelfs het dak boven hun hoofd danken ze aan naastenliefde, en zullen ze kwijtraken op het moment dat de naaste niet meer in staat is om dit te geven.

Het uitblijven van de urgentieverklaring maakt dat het gezin dus op straat komt te staan, zodra er geen naaste meer is om ze een dak boven hun hoofd te verschaffen. Het gezin zal dan uit elkaar worden gehaald. De toekomst van de kinderen (twee schoolgaanden en een dreumes) wordt dan zeer ongewis.

Toen we bericht vanuit het gemeentehuis* kregen, dat het Collge heeft besloten dat de urgentieverklaring niet wordt afgegeven, hebben we als fractie de koppen bijeengestoken. We kwamen ertoe om, als statement van onvrede en uit solidariteit met de familie Fakiri, niet naar het afscheidsdiner van de gemeenteraad op 8 maart a.s. te gaan.

Het wereldkundig maken van de beslissing en de aanleiding ervan heeft tot een golf van verontwaardiging geleid.
Niet vanwege de situatie waarin de familie verkeert, en wat hen wordt aangedaan door het college...

Nee, omdat het ongehoord is dat de SP niet komt eten.

Wellicht bedoelde Rosa Luxemburg dit met "das Fressen kommt vor die Moral".

*) Het bericht uit het gemeentehuis blijkt een verhaal apart te zijn. Wellicht dat we hier binnenkort meer over lezen!