Veenendaal

Terwijl de onderhandelingen voor het eerste VVD-kabinet en tevens eerste Nederlandse minderheidskabinet in volle gang zijn, gaat ook het proces tegen Charles Taylor door. Met als speciale getuige: Naomi Campbell.

Campbell was in de rechtszaal flink bezig haar eigen straatje schoon te vegen. Ze beweerde dat ze niet wist wat diamanten waren en dat ze eveneens niet wist dat Taylor de gulle gever was. De diva had deze man slechts een enkele keer ontmoet, maar boe-hoe, ze had op internet gelezen dat hij mensen had laten vermoorden.

Om het plaatje compleet te maken: ze kwam te laat opdagen en ze mekkerde dat ze er helemaal niet wilde zijn.

Of het topmodel is echt zo stom als het achtereind van een koe, of ze wil de connectie met haar suikeroompje verdoezelen. In beide gevallen heeft ze mijn respect verspeeld, maar ik heb een aan zekerheid grenzend vermoeden dat Campbell wel degelijk wist wie Charles Taylor was, dat het mysterieuze cadeau bloeddiamanten waren, en hoe ze er aan is gekomen.

Naomi Campbell gebruikt de klassieke 'wir haben es nicht gewusst'-truc, maar ze liegt natuurlijk dat ze barst.

Zoals Campbell niets meer is dan een smerige leugenaar, zo geldt dat ook voor Maxime Verhagen. Niemand is werkelijk verbaast dat hij nu een minderheidskabinet vormt en Wilders daarmee een luxe, maar gevaarlijke machtspositie geeft.

Niemand is verbaasd, omdat iedereen al wist dat hij dit wilde. En dat allemaal, vanwege zijn doorzichtige leugens tijdens de eerste poging om een rechts kabinet te smeden.

De grootste fout die Verhagen maakte, is dat hij geen eenduidig verhaal had voor zijn leugen. Eerst 'moest hij bescheiden zijn, gezien de verkiezingsuitslag', vervolgens moesten 'VVD en PVV het eerst maar eens worden over de sociaal-economische kwesties', toen moest het CDA-congres beslissen en uiteindelijk mompelde hij nog wat over de vrijheid van godsdienst en de rechtsstaat. Elke dag een ander verhaal.

Verhagen hoopte natuurlijk dat hij zijn handen kon wassen in onschuld, zoals Pontius Pilates dat deed toen hij Jezus tot het kruis veroordeelde. Hij hoopte dat hij toch mee kon werken aan een rechts kabinet, zonder dat men boos op hem zou worden.
"Alles was immers toch al geprobeerd? We moeten wel..."

Het verbaast me niets als Verhagen met Rutte had afgesproken eerst Paars-plus te laten mislukken. Maar ook zonder een dergelijke afspraak was het het een min of meer veilige aanname. Rutte heeft nooit heil in Paars-plus gezien. Verhagen hoefde alleen maar zijn beurt af te wachten.

En toen kwam informateur Lubbers, die met open vizier startte, direct voor voldongen fieten te staan. Rutte, Wilders en Verhagen wisten al wat ze wilden: elkaar. Van de afwachtendheid van Verhagen was weinig meer over. Het was tijd om te scoren.

Waar was nu de afkeer tegenover de PVV? Die heeft Verhagen nooit gehad. Waar waren nu de zorgen om de rechtsstaat? Voor een man als Verhagen zijn er wel belangrijker zaken dan de rechtsstaat.

Daarom hebben Wilders en Verhagen elkaar aan de macht geholpen, en gretig nemen ze plaats naast Rutte.

Het gedoogkabinet als Christendemocratische bloeddiamant...