Veenendaal

Vorige week werd Robert M. veroordeeld tot 18 jaar + TBS. Hoewel ik betwijfel of er uberhaupt een straf zwaar genoeg is om recht te doen aan zijn daden, wordt hij tenminste gestraft.
Dat geldt niet voor de Duits-Nederlandse SS'er Klaas Carel Faber, die deze week in vrijheid stierf. Hij ontsprong de dans van zijn rechtmatige straf. Duitsland heeft hem het hand boven het hoofd gehouden.

Faber stond tot kort geleden bovenaan de lijst van meestgezochte oorlogsmisdadigers van het Simon Wiesenthal-centrum. Al voor WOII was hij lid van de Nationale Jeugdstorm en verspreidde hij materiaal van de NSB. Toen de oorlog eenmaal was begonnen, meldde hij zich vrijwillig aan bij de Waffen SS. Zijn werk voor de Sicherheidsdienst maakte hem berucht.

Faber was bepaald geen kleintje...

Behalve van de Waffen SS was Faber lid van de Sonderkommando Feldmeijer, die ondermeer berucht waren om de sluipmoorden van de Aktion Silbertanne. Hij is instructeur geweest bij de geuniformeerde tak van de NSB; de Weerbaarheidsafdeling. En in 1942 schopte hij het zelfs tot persoonlijk lijfwacht van Anton Mussert.
Op 8 april 1945 was hij deelnemer aan de executies van Esmee van Eeghen, Luitje Kremer, Krijn van der Helm en 11 arrestanten in Norg.

Deze daden leidden in 1947 tot zijn ter dood veroordeling, wegens hulp aan de vijand en het welbedacht medeplegen van tenminste 22 moorden. Een dik half jaar later werd deze straf omgezet tot levenslang. Een straf die hij niet zou uitzitten omdat hij tijdens de kerst van 1952, samen met een aantal andere SS'ers, ontsnapte uit de gevangenis...

Zijn vlucht naar Duitsland loonde. Hij hoefde zich nooit meer druk te maken over uitlevering. In 1953 wees Duitsland het Nederlandse verzoek om uitlevering af. In 1957 werd hij weliswaar door Duitsland nog eens aangeklaagd voor zijn oorlogsmisdaden, maar de aanklacht was verlaagd en Nederlandse getuigen en verklaringen ontbraken. Hij werd vrijgesproken, en raakte tot 2000 in de vergetelheid.

Nadat zijn verblijfplaats was ontdekt, werd uitlevering stelselmatig geweigerd door Duitsland. Hoewel het land veel boetedoening heeft gedaan na WOII, is deze weigering onvergefelijk.
Wie vindt dat misdaden ongestraft moeten blijven, zegt feitelijk dat het prima is dat de misdaden zijn gepleegd. Wat een klap moet dat zijn voor de slachtoffers. En hoe geloofwaardig is dan nog de afstand die Duitsland nam van haar Nazi-verleden?

En als je die afstand in twijfel kan trekken: wat moet je dan denken van het gedrag van Merkel, die de rest van Europa haar wil oplegt? Natuurlijk: de 3%-norm is niet te vergelijken met de bezetting of de holocaust, maar de vraag blijft of Duitsland het beste voorheeft met de burgers van Europa. De coulance tegenover hen, die deze burgers plachtten uit te roeien, getuigt er niet bepaald van.

Daarbij vraag ik me af hoe het 'committee 4 en 5 mei' reageert op Faber's dood. Zouden ze teleurgesteld zijn, dat het oorlogsmonster zijn straf is ontlopen? Of zouden ze blij voor hem zijn? Zouden ze hem zien als 'slachtoffer van de omstandigheden'? Zou er volgend jaar, op de dodenherdenking een gedicht aan hem worden opgedragen?
Ik vraag het me af, omdat ik ze ertoe in staat acht.
Dat is misschien wel het ergste van deze hele geschiedenis...