Veenendaal

Hengelo, 2011
Ik ga naar het huis van een pedofiel, en ik neem mee: mijn kinderen...

Verenigd Koninkrijk, rond de millenniumwisseling
Ik heb het beste voor met mijn kinderen. Dus belaag ik een kinderarts.

Belgie, anno nu
Omwille van de goede zeden beleger ik een nonnenklooster...

De gemeente waarin het klooster staat dat de vervroegd vrijgelaten Michelle Martin onderdak gaat bieden, heeft geen zin meer om voor de beveiliging van het klooster en haar inwoners op te draaien. Het is dan maar de vraag of het klooster de veilige schuilplaats is de Martin hoopte te vinden.

Het is zeer verleidelijk om dit artikel enkel aan mevr. Martin te wijden. Zij was getrouwd met Marc Dutroux, de Robert M. van mijn tienerjaren. Ze trouwde in 1988 met hem in de volle wetenschap dat hij enkele jaren daarvoor, in 1985, vijf tienermeisjes heeft verkracht. Ze kreeg maarliefst drie kinderen met hem (waarvan me bijstaat dat Dutroux haar toevertrouwde de intentie te hebben deze te misbruiken. Dit feit heb ik echter niet kunnen terugvinden). Mevrouw Martin was volledig op de hoogte van de geruchtmakende ontvoeringen in 1996 - en het bijbehorende misbruik. De rechtbank veroorde haar, de Richard O. van de jaren '90, tot dertig jaar cel wegens medeplichtigheid.
Vanwege de wet LeJeune hoeft zij daar maar eenderde, dus tien
jaar, van uit te zitten.

Maar welke opinie kan ik over haar spuien, die nog niet eerder op dit log, in de zomer van de schurken, aan bod is gekomen? Kindermisbruik is fout? Pedoseks is - ook wanneer je alle mogelijke nuanceringen meeweegt - afkeurenswaardig (en misselijkmakend)?
Lees mijn artikelen over Robert M., Vereniging Martijn en Marthijn U., en die mening kom je volop tegen.
Moet ik Michelle Martin analyseren met de vraag of zij een schurk is? Is dat nog een vraag?

Nee, mijn beschouwing heeft een nieuwe antagonist nodig. Een antagonist die al op de achtergrond schemerde toen ik Pedoclub Martijn ontleedde. Die figureerden in mijn kritiek op Marthijn Uittenbogaard - in het bijzonder aan het slot.
De woede menigte.

Hoe kan het toch dat ik, die (legalisering van) pedoseks een even walgelijk concept vind als nazisme, mij niet kan identificeren met die mensen die een vuist maken tegen kindermisbruikers?
Waarom vind ik deze 'kinderbeschermers' even eng als hun - onze gezamenlijke - tegenstander?
En hoe rijmt dit met mijn gevoelens over Michelle Martin?
Kijk! Nu hebben we een onderwerp.

Eind juli dit jaar deed Dagblad De Limburger melding van bedreiging door twee pedojagers die op deze wijze de plaatsing van een artikel (over mishandeling) wilden blokkeren. Het slachtoffer van de gewraakte mishandeling had zich op zijn website laatdunkend uitgelaten over pedojagers in het algemeen, en hun 'koningin', Yvonne van Hertum in het bijzonder.
Ik mag dus wel uitkijken alvorens ik verder schrijf, want voor je het weet heb ik die lui in mijn nek.

In mijn artikelen heb ik mij weliswaar ferm uitgesproken tegen pedoseks, maar tegelijk gepleit voor een nuchtere omgang met - en een open dialoog over deze materie.
Het 'meekijk-kinderdagverblijf' uit mijn vorige artikel is duidelijk van een andere school. Pedojagers en hun volgelingen gaan nog een stap verder. De mishandeling van hun criticaster en de daaropvolgende dreigementen aan de krant getuigen daarvan.

Pedojagers zijn uit op het uitschakelen van pedofielen. Goedschiks of kwaadschiks. Ze zoeken ze actief op. Bijvoorbeeld door zich op internet voor te doen als minderjarige, zodat een pedo hen wil ontmoeten. De chatsessies slaan ze op als bewijsmateriaal, hoewel die in de praktijk zelden of nooit juridisch houdbaar blijken.
Anderen achterhalen namen en adressen van pedofielen om die online te publiceren. En soms blijft het niet bij publiceren.
In het geval van Marthijn Uittenbogaard mondde het zelfs uit in een protestdemonstratie, waarbij de boze menigte hun kinderen meenamen naar het huis van iemand die zij als 'gevaarlijke pedofiel' aanmerkten.

Nu ben ik het niet eens met Uittenbogaard. Zijn kijk op pedoseks is verwerpelijk. Maar feit is wel dat de man geen (zedengerelateerd) strafblad heeft. In plaats van zijn lusten bot te vieren op kinderen, heeft hij ervoor gekozen om ze bespreekbaar te maken.
En hoe sterk ik zijn opvattingen over pedoseks ook afkeur; het feit dat hij ze bespreekt - via zijn vereniging, zijn politieke partij, zijn videologs - getuigt van moed. Dat waardeer ik.
Liever dat dan een stiekemerd, zoals een Katholieke priester, die zijn lustgevoelens WEL omzet in daden. Toch?

En met Uittenbogaard hadden ze in ieder geval een 'echte' pedofiel te pakken. In 2000 werd in het Verenigd Koninkrijk het huis van een kinderarts belaagd en besmeurd - omdat hij kinderarts was. Britse pedojagers weten niet het verschil tussen pediatrist en paedophile en gaan er ook nog eens vanuit dat kinderlokkers reclame voor zichzelf maken.
Hieruit blijkt dat het gevaar van pedojagers niet alleen schuilt in hun soms geweldadige karakter. Ook is er een gebrekkige ratio, en worden pijlen wel eens verkeerd gericht.

In datzelfde Verenigd Koninkrijk heeft onlangs een man zelfmoord gepleegd, omdat hij de intimidaties en pesterijen van een boze menigte niet meer aankon. Dit, terwijl hij niets had gedaan dat de menigte boos zou kunnen of moeten maken. Hij werd enkel aangezien als een van de moordenaars van de peuter James Bulgar.
Let op: hij was niet een van de moordenaars, hij werd er voor aangezien.

Stel dat je buurman wordt aangezien voor Richard O. Of je zus voor Michelle Martin. Of jij voor een pedopriester.
Stel dat de volkswoede zich op jou zou richten. Dat Yvonne van Hertum en haar onderdanen jou op het internet bestempelen als pedoseksueel. En als gevolg daarvan je huis stelselmatig wordt besmeurd. Je dagelijks dreigtelefoontjes krijgt. Je mailbox dichtslibt met grove beledigingen.
Hoeveel liefde zou jij nog voelen voor pedojagers?

En waarom richten pedojagers zich enkel op individuen?
Waar zijn de kritieken op de kinderstring en andere kinderlingerie?
Waar zijn de kritieken op het jeugdige schoonheidsideaal?
Waar zijn de kritieken op de cursus 'paaldansen voor kinderen'?
Waar zijn de kritieken op de seksuele propaganda die op kinderen wordt afgevuurd (van K3 tot de rijksoverheid aan toe...)
Waar zijn de kritieken op andere vormen van exploitatie van kinderen, zoals bijvoorbeeld The Voice Kids?
De vraag of pedojagers uberhaupt het beste met kinderen voorhebben.

(Ouders van) slachtoffers daargelaten, zie ik in pedojagers vooral een equivalent van potenrammers. Je stelt je zo agressief op om te bewijzen dat je zelf vooral geen pedo bent.
En dan zijn je motieven discutabel.
Je doet het uit eigenbelang; je misbruikt kinderen als schaamlap - als facade in je eigen maskerade. En waarom wil je graag bewijzen dat je 'het' niet bent? Als de parallel met potenrammers correct is, is het aannemelijk dat flink wat pedojagers gebukt gaan onder pedofiele gevoelens...
Alle reden dus om hen te wantrouwen.

En dan is er nog het juridische aspect. Pedojagers nemen met hun acties het recht in eigen hand. Daarmee ondermijnen ze de rechtsstaat en is de pedojacht de facto een vorm van terrorisme.
Daarom identificeer ik me niet met hen.

Ja, ook ik had liever gewild dat Michelle Martin haar volledige straf had uitgezeten. De Belgische wet LeJeune, waardoor men maar eenderde straf hoeft uit te zitten (onder strikte voorwaarden), wordt - zeker in de zaak Martin - mijns inziens te gemakkelijk toegepast.
Maar kritiek op (uitvoering) van de wet is nog geen rechtvaardiging om het recht in eigen handen te nemen.
Ik kan het de gemeente Namen niet kwalijk nemen dat zij niet langer de kosten voor de bescherming van het Klooster op zich willen nemen.
Maar het Klooster wordt niet namens mij belegerd.

Naast de afkeuring van de belegering van het Klooster, wil ik mijn bewondering uitspreken voor de zusters Clarissen die Michelle Martin opnemen in hun midden.
Zij tonen hiermee een moed en een mededogen die ik niet zou kunnen opbrengen. Niet voor Michelle Martin...