Veenendaal

Van staatsscretaris Teeven mag je een inbreker - bij wijze van noodweer - uitschakelen. Eventueel overlijden van betreffende inbreker valt onder het beroepsrisico. Van premier Rutte moet geweld tegen agenten harder worden aangepakt. Maar wat als agent en inbreker dezelfde persoon zijn?

Dat is een interessante vraag. Temeer als je bedenkt dat minister Opstelten wil dat de recherche 'preventief' computers gaat hacken, spyware gaat installeren, etc., etc., etc. Stasi-praktijken in eenentwintigste-eeuws Nederland; afkomstig van (nota bene) de vrijheidslievende liberalen!

Een vaak gehoord argument ten faveure van deze nieuwe spionagepraktijk is de redenatie dat wie niets te verbergen heeft, ook niets te vrezen heeft. En vaak wordt er doorgeredeneert: als je er tegen bent, heb je kennelijk wat te verbergen. Dus, om maar de indruk te wekken dat je niets te verbergen hebt, wordt je gedwongen je privacy op te geven.

Nou, ik heb wel wat te verbergen.

Iedereen heeft wel wat te verbergen.

Er zijn mensen die een dagboek op hun computer bijhouden. Hierin staan hun diepste zieleroerselen. Amoureuze gevoelens voor een collega. Boosheid over een buur. Verlangens en frustraties. Hele persoonlijke zaken.
Wie zou het fijn vinden dat een wildvreemde hier ongevraagd in zou lezen?

Wie weet heb je wel foto's van je dochter van een paar maanden oud. Wie zegt dat een overijverige Nederstasi-agent een serie badfoto's niet voor kinderporno aanziet? Of nog erger: een agent heeft zelf pedoseksuele gevoelens, en verlustigt zich aan jouw baby. Sinds de zaak Millie Boele weten we immers dat ook wetshandhavers roofdieren kunnen zijn. En hoewel de kans (zoals bij elke beroepsgroep) dat dit daadwerkelijk het geval is, miniem is, kun je altijd net die ene treffen. Het is gewoon geen prettig idee dat iemand foto's van je kinderen begluurt, zonder dat je weet wie het is en waarom.

Stel, na hard computerwerk wordt je ballorig. Ter afleiding speel je een potje rare-woorden-google. Wil je daadwerkelijk dat iemand weet dat je uit verveling kijkt wat een zoekmachine toont bij "piemel" of "anaaltaart"*?
Gaat het iemand wat aan hoe jij dode of vermoeide minuutjes doet?

Of je werkt aan een filosofie, een theorie, een verhaal, een roman, gedichten... noem maar op. Uiteraard ben je onzeker over je werk. Uiteraard wil je dat niet zomaar iedereen het leest. Je beperkt je tot meelezers die je vertrouwt, en waar je bij vanuitgaat dat ze je stimulerende feedback geven, adviseren, ondersteunen. Verwacht je zulke meelevendheid van een anonieme overheidsspion? Wil je dat je werk - lang voordat het klaar is voor publicatie - gelezen wordt door een wildvreemde? Ik niet!

En dan zijn er nog de talloze volksstammen die porno kijken op internet. Filmpjes kijken, verhaaltjes lezen, plaatjes koekeloeren. Zelfs mensen met een kuisheidsgordel-provider (filternet, solcon) weten soms nog de blokkades te omzeilen om zo hun gerief te vinden.
Dat kan. Dat mag.
Je kunt er van alles van vinden (ook moreel, juist ook moreel), maar illegaal is het - meestal - niet. Bij openbaar toegankelijke sites mag je er met enige redelijk vanuitgaan dat het volledig binnen de kaders van de wet is. Om welke andere reden zou content immers even overvloedig en even makkelijk toegankelijk zijn als bijvoorbeeld stamppotgerechten? Voor het illegale spul moet je echt via-via in allerlei circuits actief zijn. Daarom zijn die netwerken ook zo moeilijk op te rollen... duh!
Zolang je binnen de kaders van de wet aan je gerief komt, gaat het de overheid geen ene mallemoer aan. Er is weinig zo intiem als je begeerte. Die wil je niet gedwongen, zonder jouw medeweten, delen met een wildvreemde... toch?

Je gevoelens, je prive-foto's, je verveelmomenten, je projecten en je verlangens zijn van jou. Niet van de overheid, niet van agenten, maar van jou. Daarin hebben Ivo Opstelten en zijn werknemers niets te zoeken!

Onlangs heeft er aan het gebouw aar ik woon, het nodige aan werkzaamheden plaatsgevonden. Hierover was ik niet geinformeerd. De werklieden hadden, ten behoeve van hun klus, enige spullen op mijn balkon verplaatst. Toen ik thuiskwam, schrok ik mij te pletter.
Ze waren niet eens binnen geweest; ze waren niet eens in de buurt geweest van mijn (echt) persoonlijke spullen. En toch was de schrik die ik had aanzienlijk.

Als van wat gerommel op het balkon al een schrikreactie kan ontstaan, stel je dan eens voor hoe het is als er ECHT wordt ingebroken? Natuurlijk is je computer niet hetzelfde als je huis; maar er staan vaak wel een aantal uiterst persoonlijke zaken op. En hij wordt gebruikt voor uiterst persoonlijke activiteiten. Daar moeten derden gewoon uit wegblijven.

Beste Ivo Opstelten. Ik heb een hoop te verbergen. Dat maakt mij niet gelijk tot een verdachte. Dat maakt mij tot een mens.
Behandel mij dan ook niet als een verdachte, maar als een mens.

*) Omdat ik weet dat ik onder een aantal lezers nieuwsgierigheid heb gezaaid met mijn voorbeeldwoorden, heb ik de vrijheid genomen om ze zelf ook maar te googlen, en ze als link aan te bieden. Eerlijkheidshalve; ik was zelf ook wel benieuwd wat de zoekresultaten op deze woorden zouden zijn...