Veenendaal

WEG MET DE DIKKE IK

Afgelopen zaterdag waren we actief in het Franse Gat. In mijn ogen een gezellige buurt met de nodige samenhorigheid. Daar stelde ik een oudere mevrouw de vraag of er iets is wat beter kan in haar buurt. “Ja”, zei ze,  “De mensen moeten er meer voor elkaar zijn. De buurt is zo egoïstisch geworden.”

Met deze paar worden legt de mevrouw de vinger op de zere plek van de samenleving. Sinds de jaren tachtig is de gedachte opgekomen dat we zelf verantwoordelijk zijn voor ons eigen leven. Dit liberale idee heeft zich steeds meer post gevat in onze samenleving. Het woord IK komt centraal te staan. Mijn leven is geslaagd door mijn eigen inzet. En ik kan het slagen van mijn leven meten aan mijn materiële welvaart. Wat ik heb is wat ik ben.

Zo zijn we in een soort van wedloop terecht gekomen, waarin we steeds meer van ons zelf vragen. We rennen zo hard, dat veel mensen zichzelf voorbij lopen. Het woord opgebrand en afgebrand horen we dan ook steeds vaker. Niet alleen bij oudere mensen. Ook jonge mensen hebben klachten van burn outs. Maar we moeten door. Vooruit. Omkijken is geen optie.
En de achterblijvers raken steeds verder achterop, voelen zich steeds meer geïsoleerd, voelen dat ze er niet toe doen.

Gelukkig zijn er tekens dat dit tij keert. We zien steeds duidelijker de ontwrichtende gevolgen van het liberale gedachtegoed. De mevrouw in het Franse Gat wil het niet. Veel mensen met haar willen het niet.
We hebben genoeg van de DIKKE IK. Weg ermee!
Samenleven doe je niet alleen in een wedstrijd tegen elkaar.
Samenleven doe je samen, met elkaar en voor elkaar.
We hebben elkaar juist nodig om ons bestaan zinvol te maken.