Veenendaal

"Het hele systeem is verrot. Patrimonium is een ordinaire investeerder, die gericht is op winst. En de gemeente vergeet haar taak als toezichthouder. Denk daar maar eens over na."

Dat zei afgelopen zaterdag een meneer met een koopwoning, die zich solidair toonde met de huurdersbelangen.

Lang hoefde ik er niet over na te denken. Het is een van de punten waar de SP al sinds jaar en dag aandacht voor vraagt. In zijn boek ‘Tegenstemmen’ geeft Jan Marijnissen in 1996 al een analyse van het neoliberale systeem, waar onze woningnood een uitwas van is.
Dit verrotte systeem begon wat de volkshuisvesting betreft onder Lubbers III. Voor die tijd hadden we woningbouwverenigingen, waar de huurders lid van waren en daardoor zij ook direct zeggenschap hadden. De taak van de woningbouwvereniging was te zorgen voor goede en betaalbare woningen voor iedereen.
Maar Lubbers met zijn neoliberale no-nonsens-beleid vond dat er een einde aan moest komen aan de (sociale) volkshuisvesting. Dat was geen overheidstaak en ‘de markt’ regelde dat beter. En niet alleen Lubbers, maar eigenlijk de hele Kamer ( behalve de SP) vond dit geen taak meer van de overheid.
Woningcorporaties moesten zich zelf maar zien te redden. De directeur werd bestuurder en hij moest ervoor zorgen dat zijn bedrijf gezond bleef. Zo ontstond de marktwerking in de woonsector. Er werden niet alleen goede en betaalbare woningen gebouwd. Want de overheid vond, dat die rijke woningcorporaties ook wel scholen, buurthuizen, gezondheidscentra, etc. konden bouwen. Voor de winst werden er toen ook duurdere huizen gebouwd. Om financieel goed te draaien gingen de woningcorporaties zelfs speculeren. Denk maar aan Vestia met het derivatendebacle.
De schade van dit debacle werd overigens door alle woningcorporaties gezamenlijk betaald en daardoor indirect door alle huurders. De minst draagkrachtigen in onze samenleving!

Ondertussen hadden de huurders niet veel meer te zeggen. Zij werden voortaan vertegenwoordigd door de huurdersvereniging. En deze huurdersverenigingen zitten vaak op schoot bij de woningcorporatie. De zeggenschap van de huurders blijkt dan ook een papieren tijger (Wat ik zaterdag gehoord heb, is dat veel huurders zich juist daarom ook hebben aangesloten bij de woonbond).

In 2007 ontstond de bankencrisis. En omdat de hele economie in zou storten als banken zouden vallen, bedacht de VVD-regering de volgende oplossing: Woningcorporaties, zo stelde zij, hadden een heel groot vermogen. Daar moesten ze maar eens 4% verhuurdersheffing over gaan betalen. En die belasting mochten de corporaties dan weer doorberekenen aan de huurders, want ze moesten natuurlijk wel hun taken kunnen blijven uitvoeren. Met de opbrengst van die verhuurdersheffing werden de banken gered. Ondertussen is de bankencrisis sinds 2011 voorbij, maar de verhuurderheffing is gebleven; een fijne melkkoe voor onze overheid!
En zo komt het dat in de loop der jaren de huren met tientallen procenten gestegen zijn, veel meer dan eigenlijk nodig was.

Huurders, die met het derivatendebacle noch met de bankencrisis iets van doen hadden, betaalden wel de  rekening daarvoor.
Het wordt zo langzamerhand tijd dat huurders hier klaar mee zijn. Dat ze zich samen tegen de hoge huren verzetten. Want samen sta je sterk!

wordt vervolgd