Veenendaal

Nico van Ginkel, 1955 - 2025

Toen ik Nico vroeg of hij een beeld had van zijn uitvaart, was het eerste wat hij zei: "Geen preek, want daar geloof ik niet in." Dat IK iets zou zeggen vond hij wel een goed idee, en de gedachte dat ik de Internationale zou zingen vond hij al helemaal geweldig. Dat laatste zal ik jullie besparen.

Nico heb ik een dikke twintig jaar geleden leren kennen. Hij was een van de originele achttien die in Carrefour samenkwamen om een Veense tak van de SP op te zetten. En na die eerste bijeenkomst bleef hij actief.
Toen er een bestuur gevormd moest worden, werd hij penningmeester. Een functie die hij jarenlang bekleed heeft, met uiterste accuratesse. Het grootste kasverschil dat hij ooit had bij de jaarafsluiting was 9 cent.

Belangrijker dan zijn functie als penningmeester was zijn persoonlijkheid, waarmee hij de Veense SP maakte tot een familie en hij de rol van eigenzinnige oom oppakte. Hij was vaak het middelpunt van een grap. Het is mij nooit helemaal duidelijk geworden of hij zo makkelijk in de maling te nemen was, of dat hij het spel bewust meespeelde. We konden in ieder geval enorm met hem lachen.

Als er iets gebeurde dat hem niet zinde, kon hij een on-Nederlands temperament aan de dag leggen. "Als ik volkscommissaris was in een socialistische heilstaat," bulderde hij dan, en dan zou hij deze of gene uiteraard tegen de muur zetten. Een van de typische Nico-uitspraken.
Grote woorden van iemand die nog geen vlieg kwaad zou doen.

Vele uren heb ik met hem in de kroeg gezeten, en als hij me al toestond mee te betalen aan de rekening, dan hoogstens voor een symbolisch bedrag. En datzelfde geldt voor Aladin, waar we een tijdlang nagenoeg elke zaterdagavond aten. Zijn gulheid leek geen grens te kennen, en zijn deur stond altijd voor me open.
Acties begonnen steevast met een kop koffie in zijn flat aan de Trommelaar. Oploskoffie, of zoals hij het noemde: ‘luie wijvenkoffie’. En ook, gewoon, tussendoor liep ik de deur bij hem plat.
Toen ik een relatie kreeg en een gezin stichtte werden mijn bezoeken steeds minder. Maar als ik weer eens langskwam, was het alsof ik nooit was weggeweest.

Van alle karaktereigenschappen die je Nico kan toedichten, is loyaliteit het meest treffend.
Nico was loyaal aan zichzelf, aan zijn idealen, aan de partij en aan zijn vrienden. Je kon met hem strijden, drinken, lachen en praten. Hij stond altijd voor je klaar, zonder er iets voor terug te vragen.
Nico was een ware kameraad.

Deze tekst is voorgedragen bij Nico's uitvaart op 8 januari,
en op de Ledenbijeenkomst van de Veense SP op 27 januari.