Veenendaal

Als SP'ers zijn we vaak op straat te vinden. Zo komen we in gesprek met allerlei mensen. Afgelopen dinsdag had ik een gesprekje met een verpleegkundige uit Ede.
Zij vertelde het volgende:

"Ik ben verpleegkundige. Vandaag ben in vrij en ik ga uit mijn eigen omgeving om van alles afstand te nemen. Dat heb ik even nodig. Hoewel ik  aan de andere kant mij schuldig voel. Mijn collega’s moeten door mijn vrije dag extra hard werken.
Officieel werk ik 16 uur per week. Maar sinds mijn vakantie in augustus heb ik ondertussen 150 overuren gemaakt.
Het zure is dat ik met mijn basissalaris geen vergoeding krijg voor de buitenschoolse opvang voor mijn kinderen. En ik moet daar met mijn onregelmatige diensten wel gebruik van maken. Ook omdat mijn man vrachtwagenchauffeur is.
Vanwege corona werk ik nu extra in de Gelderse Vallei. Mijn hoofdbaan is in de verpleegzorg. Daar werkten we vorig jaar met vijftien mensen op de afdeling. Nu zijn er nog vijf collega’s over. Het is bij ons daar eigenlijk al een hele tijd code zwart met een verpleegkundige op een kamer van acht patiënten. Vooral ook omdat we met epilepsie te maken hebben. Ik zit vaak in een spagaat wie ik nu eerst moet helpen.
En dan is het salaris in de verpleegzorg ook nog eens stukken lager dan in het ziekenhuis.
Je kunt begrijpen dat niemand daar wil werken.
Ik weet niet of dit werk goed voor mij is. Thuis snauw ik mijn kinderen af omdat ik zo moe ben."

Toen ze weer verder liep, dacht ik:
"Oei, ik moet niet ziek worden."