Veenendaal

Zaterdagmiddag stonden we weer met de Vredesvlag in het centrum; ditmaal in de schaduw van de van Kreelpoort. Job was erbij. Een jongere uit Nijmegen, die over onze Vredesvlag-actie gelezen had en graag mee wilde doen.

Door de warmte was het centrum niet erg druk. Toch waren er mensen die wel even stil wilden blijven staan en een praatje wilden maken. Een Syrische familie nam het kaarsje aan en waardeerde onze inzet. Hun land heeft nog steeds te maken met oorlogsgeweld.

Een andere meneer vroeg zich af hoe er ooit vrede zou komen. Hij stelde dat het er mee begon als hij er zelf aan ging werken. Weer een andere meneer zei dat hij de vrede in zijn hart had.

Dat had niet iedereen. Een boze meneer wierp ons in het voorbijgaan toe dat vrede een illusie is. En we kregen zelfs agressieve haatdragende opmerkingen van mensen die meenden dat de Vredesvlag de LHTBI vlag was.

Job was verbijsterd en ontdaan van de onverdraagzaamheid die er uit sprak. Ik dacht dat dit het ultieme bewijs was dat onze actie met de vredesvlag nodig blijft.