Veenendaal

Foto: Jan Breur

Eind september 2017 ontving mijn SP maatje Erik de zilveren tomaat. Dat gebeurde voor het gemeentehuis. Ik was thuis met griep, maar helemaal ingepakt stond ik op mijn balkon en kon tussen de bomen door een glimp opvangen. Ik voelde me ver weg maar toch dichtbij. Erik ontving deze op 1 na hoogste SP onderscheiding voor alles wat voor de SP gedaan heeft.
(Je kan HIER terug lezen wat dat allemaal geweest is.)

Erik was eigenzinnig. Scherpzinnig. Bij de SP vond hij een nieuwe familie. Welkom zoals hij was, en zelf ook iedereen accepterend zoals hij/zij is. We hadden grootse plannen. Erik en ik hadden veel raakvlakken. Beide hebben we van alles mee gemaakt en weten wel een beetje hoe de wereld in elkaar zit. Beide hebben we een open mind, en oordelen en voordelen niet. Proberen hé...

Enfin, ik dwaal af. Maar het mocht er allemaal niet van komen. Hij heeft een keiharde strijd gevoerd tegen kanker, een strijd die wij allemaal van dichtbij meegemaakt hebben. Een strijd die hij, uiteindelijk met zoveel waardigheid en berusting opgaf, dat dat diepe indruk op mij gemaakt heeft.
Ik zag enorm op tegen de begrafenis. Ik had het er zwaar mee. Maar het was uiteindelijk zo mooi, zo’n prachtige afsluiting dat ik het niet had willen missen…

En nu fast forward naar vandaag. De laatste tijd heb ik best veel aan Erik gedacht. Vanavond was de fractie voor het eerst weer voltallig bij elkaar, en de voorzitter was ook aanwezig. Ze vertelde over een laatste ontmoeting met Erik, waarbij ze samen zaken besproken hebben. Zaken die geregeld moesten worden. De zilveren tomaat, zo vond Erik, moest in de partij blijven. Hij kon hem immers niet meenemen.
Omdat hij vond dat hij destijds nieuw elan bij de partij had gebracht, en dat ik dat ook deed toen ik bij de fractie kwam.

Erik, zo vertelde Baukje, wilde de tomaat graag aan mij geven. Natuurlijk kwamen de tranen. Dank lieve Erik, ik zal hem koesteren. En hij blijft in de SP Veenendaal club. Hoe dan ook. Erik, je wordt gemist en nooit vergeten. Je bent geworden wie je wilde zijn. En dat zou iedereens streven moeten zijn.

Liefs,
Enna