Veenendaal

Het zat me ook niet mee.

De kraan stopte ermee, het gebouw stopte ermee
De trein stopte ermee, de bus stopte ermee
Mijn humeur stopte ermee...

Een Pakistaan nam me mee

De storm die vandaag over ons koude kikkerlandje raasde had enorme schade met zich meegebracht. Zo was een hijskraan te pletter gestort op één van de gebouwen van mijn universiteit, om maar eens wat te noemen.

Ook het openbaar vervoer kampte met de nodige problemen. Na een tijd van wachten op het station in Utrecht, stond er eindelijk een trein klaar. Eenmaal ingestapt en wachtend op vertrek, kreeg ik te horen dat ze besloten hadden om de trein toch maar net te laten rijden. Ik besloot maar de bus te pakken, en baande me een weg door een enorme menigte die zich op het station had verzameld; ik werd er haast claustrofobisch van.

Eenmaal in de bus reed ik naar Driebergen, alwaar ik een hele lange tijd op de aansluitende bus moest wachten. Niet bepaald een pretje, omdat de storm nog welig tierde. Mijn schoenen waren inmiddels zwembaden, waarin mijn sokken zompig sopten.

Toen ik de aansluitende bus in zwom, dacht ik eindelijk naar Veenendaal te kunnen komen. Ik zou wel vanuit het centrum naar huis wandelen - dacht ik. Niets was minder waar. Net voorbij Doorn riep de buschauffeur om dat er een boom was omgewaaid. De bus keerde terug naar Doorn...

Daar was ik dan, gestrand in Doorn (of all places). De storm was er niet minder om geworden, de accu van m'n telefoon wel... opperdepop. Totaal afgesloten van de buitenwereld gedropt worden in Doorn; het zal je maar gebeuren. Ik strompelde naar een kantoorartikelenwinkeltje (mijn benen waren van ijskoud lood, mijn broek was nat en zwaar en zelfs de waterdichtheid van mijn jas werd nu zwaar op de proef gesteld), kocht een dikke stift en schreef Veenendaal op een lege pagina van mijn collegeblock.

Welnu, wie aan het eind van zijn krachten, gestrand in Doorn, terwijl het natuurgeweld je om de oren slaat, denkt dat hij dan maar gauw een lift zal krijgen - denkt totaal verkeerd.

Geen enkele automobilist had voldoende mededogen om een verkleumde, doorweekte en gestrande jongeman te helpen. Geen enkele automobilist bracht de compassie op om te stoppen. Geen enkele... behalve een Pakistaan.

In zijn auto rookte hij een sigaar (nog nooit had ik die dingen zo lekker vinden ruiken) en draaide hij goede cubaanse muziek, terwijl hij grapjes maakte met mij en zijn andere passagier.
"Heeft niemand het fatsoen gehad om jou een lift te geven?" vroeg hij verbijsterd. "Jij zou hier zo een lift moeten hebben - jij bent blank. Als blanken al geen lift kunnen krijgen in dit land..."

De man stopte bij de Prauw (Veenendaal West), vanwaar het slechts enkele minuten lopen naar mijn huis was. Zo kwam alles nog goed. Dankzij de Barmhartige Pakistaan...