Veenendaal

Onderstaande speech lees ik vanavond voor op de gemeenteraadsvergadering

Voorzitter,

Toen ik afgelopen zaterdag een pizza wilde bestellen, had ik geen idee welke ik moest kiezen. Ik sloot mijn ogen, en wees een willekeurige plek op de kaart aan. Zo kwam ik tot een besluit.

Een politiek besluit, althans in mijn partij, wordt op een geheel andere wijze genomen. Onze standpunten komen nooit uit de lucht vallen; door onze visie, ideologie en uitgangspunten is er altijd consistentie, een rode draad, in wat wij zeggen. Leggen wij dit naast een concrete situatie, dan kan de rode draad vertaald worden in een standpunt. Soms ben je er vrij snel uit, soms is het moeilijker. Maar zo moeilijk als bij dit agendapunt is het nog nooit geweest.

Het college stelt, teneinde de grond van Lantor te verwerven, een tweesporenbeleid voor. Enerzijds is daar het minnelijke spoor van de arbitrage, anderzijds het harde spoor van de onteigening. Dat lijkt solide en rechtvaardig, maar warempel! Er gaan stemmen op dat die twee in het geheel niet samen kunnen! En dat er geen randvoorwaarden aan arbitrage kunnen worden gesteld! Voorzitter, dat zijn verontrustende berichten.

Omdat onze fractie niet beschikt over een juridisch expert die ons dat nader kan uitleggen, vertrouwen wij de wethouder op zijn woord. Waarom zou hij immers liegen? De wethouder zegt dat het kan, dus het kan. We hebben geen grond om hem te wantrouwen, dus rest ons niets anders dan hem te geloven en pas na afloop ?? al dan niet naar aanleiding van een rekenkamerrapport ?? hierop af te rekenen.

De wethouder is nog steeds niet in paniek opgesprongen om mij van een misstap te weerhouden, dus ik neem aan dat het met de verwerving van het terrein wel snor zit. Dan kom ik aan bij de stedenbouwkundige kaders. Hierover hebben we goed gediscussieerd in de gecombineerde commissie stad/middelen. Maar daar was de kous natuurlijk niet mee af.

Omdat mijn partij het beste wil voor Veenendaal, nee, het allerbeste, was het zaak om te kijken of er in die kaders wat te verbeteren viel. In de fractie hebben we verschillende alternatieven tegen het licht gehouden. We concludeerden dat deze noch financieel, noch qua regelgeving haalbaar waren. De kaders die het College stelt botsen ook niet met de visie et cetera, die de basis van onze standpunten vormen. Wij kunnen dus in principe akkoord gaan met de stedenbouwkundige kaders, en na het afstrepen van de alternatieven hebben wij ook besloten dit te doen.

Voorzitter, wie mijn verhaal gevolgd heeft kan concluderen dat wij het voorstel van het college volgen. Mocht er nog iemand willen weten welke pizza ik uiteindelijk besteld heb: het was de Teronia.

Dank u wel.