Veenendaal

Een sportief type ben ik niet. Joggen is voor mij absoluut niet weggelegd. Ik heb het wel eens geprobeerd. Dat heerlijke gevoel na afloop, als beloning voor je inspanning - ik krijg het niet. Joggen irriteert mij alleen maar (anderen die wel een goed gevoel krijgen bij joggen: hardstikke goed! Ik benijd jullie).

Maar als je een hele dag heb gewerkt aan je onderzoek en je hebt een stekende hoofdpijn... tsja, dan moet je iets. Joggen is voor mij (helaas) dus geen optie. Dan maar wandelen. Een paar woonwijken doorstruinen, de Dijkstraat oversteken en dan richting landgoed Prattenburg. Ik heb er al zo vaak gelopen, maar nu, bij die ondergaande zon... wauw!

Tijdens mijn wandeling gaf ik mijn ogen goed de kost. Schattige huisjes met Marjolein Bastin-achtige tuintjes. Weilanden waar paarden, schapen of geiten liepen. Een hond, die in het gras lag te slapen. Een kat, die in het weiland een kever bespiedde...

Ook mijn oren werden verwend. Weg van de auto's en het verkeer hoorde ik het gekwetter van de vogels, het gebries van een paard, gemekker en geblaat van schapen en geiten, het getjirp van krekels.

Eenmaal in het bos aangekomen zag ik de jonge boompjes groeien naast de oude. In de verte hoorde ik het "Kaaa, kaaa, kaaa" van een roofvogel. Een haast magische ervaring; ik heb nog net geen kaboutertjes of elfjes gezien.

Het prachtigste wat ik die avond zag, was een stel hazen dat tikkertje speelde. Ze achtervolgden elkaar door het weiland. Als ze elkaar hadden te pakken, sprongen ze tegen elkaar op en maakten boksbewegingen. Daarna ging het verder. Ik heb naar ze staan kijken tot ze tussen de bomen verdwenen.

De natuur is zeer waardevol. Tijdens mijn wandeling besefte ik hoe mooi het wel niet is. Helaas zet de mens de natuur onder druk. Met onze behoefte aan gebouwen en wegen, leveren we steeds meer natuur in. Met ons afval vervuilen we de natuur. Daarmee doen we onrecht aan het prachtigste geschenk dat - waar je ook maar in gelooft - ons gegeven heeft.

Natuurlijk: we moeten ergens wonen, werken, we moeten mobiel zijn en ons afval moet ergens heen. Maar mag het een tandje minder? Wat je aan natuurschoon wegdoet, krijg je immers in geen honderden jaren meer terug...

Af en toe is het dan ook heel goed als er gezegd wordt: nu is het wel eventjes genoeg. Bouw hier eens even niet. Moet die weg echt worden aangelegd? Iedereen met grote bouwplannen, zou af en toe eens een wandeling in de natuur moeten maken. Zich openstellen voor de verwondering die de natuur biedt. Dat zou de balans tussen mens en natuur goed doen...