Veenendaal

Voorzitter,

Ik ben trots op Veenendaal. In maart hebben onze inwoners de handen ineengeslagen om tienduizend oorlogskinderen via WarChild te helpen. In mei kwamen zo'n 150 Veenendalers samen om te protesteren tegen het woonakkoord van minister Blok. Een handtekeningenactie begin dit jaar voor behoud van een goede thuiszorg leverde 1000 handtekeningen op. Terwijl ik deze zaken opsom, is Boogh activiteiten bezig het resultaat van hun brievenactie voor dagbesteding binnen te halen. Willem Diepeveen en Johan Blad zijn met een groep vrijwilligers een voedselbank begonnen, zodat er in deze gemeente niemand honger hoeft te hebben. En als de gemeente geconfronteerd wordt met flinke bezuinigingen, staat de bevolking in grote getalen op om mee te denken hoe die het beste kunnen worden ingevuld.
In Veenendaal doen we het samen; Veenendaal bestaat dankzij een mooie combinatie van ondernemerschap en solidariteit. Het zit in onze aard.

Vanaf ons allereerste begin doen wij het niet alleen. In eerste instantie leef je in volledige symbiose in de buik van je moeder. Eenmaal op de wereld leg je een levenspad af waarop je voortdurend hulp in allerlei vormen ontvangt van anderen en biedt aan anderen. Solidariteit is een basisvoorwaarde voor het leven dat we kennen.

Solidariteit begint bij je directe naasten. Maar daar houdt het niet op. Solidariteit is jezelf ook organiseren; verenigingen en verbanden aangaan om samen sterk te staan. Dit is het principe waarop samenlevingen zijn gebouwd: samen vorm je een collectief.
Als een collectief te groot of complex wordt om solidariteit op individueel niveau te bieden, zijn daar instanties als de overheid om orde en structuur aan te brengen; de gezamenlijke inbreng te bundelen en daar te brengen waar dat nodig is.
De taak van een overheid is dus om ervoor zorg te dragen dat iedereen voldoende middelen en kansen heeft om zichzelf in het leven staande te houden ? en zodoende het collectief sterk te laten staan.

Dat het kabinet deze visie op overheid niet deelt, moge duidelijk zijn. De getallen gaan voor de mensen; de samenleving wordt getroffen door keiharde bezuinigingen. Banken, die in de problemen zijn gekomen door ons geld te laten verdwijnen, worden met ons geld gered. Ondertussen wordt dit geld niet gebruikt waarvoor het bedoeld is: de georganiseerde solidariteit tussen de mensen.

Het kabinet Rutte heeft zijn bezuinigingen voor een belangrijk deel afgewenteld op de gemeenten. Die moeten meer doen met relatief minder geld, en zullen het benodigde geld ergens vandaan moeten halen. In het geval van Veenendaal gaat het om 7 miljoen euro.
En dan komt de vraag: is het College van Veenendaal een organisator van solidariteit, of wordt ook op lokaal niveau de botte bijl gehanteerd?

Vanuit de Veense samenleving, ik refereerde er in mijn eerste alinea al aan, was er flink meegedacht over de bezuinigingen. Ook de politiek heeft niet stil gezeten. Elke partij heeft aangegeven waar er volgens hen op een verantwoorde manier geld is te halen.
Het gemeentebestuur baseert haar keuzes echter op het coalitieakkoord. Dat is lijstje priv?-afspraken tussen vier partijen, dat drie jaar geleden is opgesteld, en waar noot democratische besluitvorming over heeft plaatsgevonden.
Goede ideeen zijn terzijde geschoven; het college bevredigt enkel de behoefte van de eigen partijen ? niet het algemene belang.
De keuzes die het college maakt, maken het leven in Veenendaal er bepaald niet leuker op. Wel duurder. Ironisch genoeg wil het college de OZB (Onroerende Zaak Belasting) met nog geen cent aanpassen, 'omdat lastenverzwaringen niet passen in deze tijd'. Maar als gevolg van hun bezuinigingsplan zal de contributie voor sport en muziekles drastisch stijgen. Zijn dat geen lastenverzwaringen?

En waarom zou je in vredesnaam drempels opwerpen voor sport, terwijl obesitas een groeiend probleem is?

Ook jeugdwerk, welzijn, zorg, peuterspeelzaalwerk, inkomensondersteuning en schuldhulpverlening moeten eraan geloven. Niet omdat ze niet nodig zijn. Het is niet voor niets dat er een voedselbank in Veenendaal wordt opgericht: de armoede slaat toe.
Mensen werken steeds harder voor minder geld; zorg wordt steeds duurder; kinderen en jongeren krijgen steeds minder aandacht. Er is geen enkele reden om daar zo fors op te bezuinigen.

Het kan anders. De SP heeft ook een lijst samengesteld van 'heroverwegingen'. Ook wij hebben ruim 7 miljoen gegenereerd. Op een manier waarop er wel geld over blijft voor zorg, sport, en al dat andere belangrijke. Nog steeds niet leuk; maar zo goed en zo kwaad als het gaat zorgen we dat solidariteit staat.

Deze kadernota is niet de onze. De onderliggende visie, voor zover daar sprake van is, wordt niet door ons gedeeld. De keuzes die het College maakt evenmin. Dit maakt, dat wij deze kadernota niet gaan steunen.
Desalniettemin is de taak waar wij voor staan een zware, en wens ik eenieder veel wijsheid toe hierin. May the force be with us all. Dank u wel.