Veenendaal

In dit land mag je Hilbrand Nawijn geen racist noemen; zo ondervond mijn Zoetermeerse partijgenoot Lennart Feijen onlangs. Ook al zijn mensen die, zoals Hilbrand Nawijn, vinden dat de ene bevolkingsgroep anders behandeld moet worden dan de andere, feitelijk racisten; en is de bewering van Feijen dus feitelijk juist... als je het hardop zegt, krijg je een voorwaardelijke boete van €350,-...

Niet alleen is het dus gevaarlijk om een racist daadwerkelijk een racist te noemen; ook kritiek op 'bevriende' regimes is blijkbaar gevaarlijk. De Nederlandse columniste Ebru Umar is in Turkije gearresteerd vanwege een kritische collumn en een paar tweets. De Duitse comediant Jan Böhmermann wordt in zijn eigen land vervolgd vanwege wat lolbroekerij rond de Turkse premier Erdogan.

Hoewel zorgelijk, zijn bovenstaande voorbeelden gelukkig uitzonderingen en kennen we in Europa een hoge mate van vrijheid. Een vrijheid die we mogen koesteren en moeten bewaken ~ en nimmer moeten verkopen aan willekeurig welke 'bevriende dictator' dan ook. (Lees je mee, Halbe Zijlstra?)

Ik mag ongestraft zeggen dat Mark Rutte de meest walgelijke persoon is die ik ooit heb ontmoet, met z'n constante infantiele gehinnik en z'n oppervlakkige idioterie. Ik mag zeggen dat Diederik Samson op mij overkomt als een gluipert, en mij braakneigingen bezorgt.
En hoewel het officieel 'majesteitsschennis' is, hoef ik in de praktijk ook geen straf verwachten als ik Zijne Majesteit een verwende, onvolwassen dwaas noem.
Dat mag allemaal - legaal of gedoogd. Dat is de vrijheid van meningsuiting, die hier een groot goed is.

Of het netjes is om zulks te doen, of dat ik mij überhaupt op dergelijke wijze zou moeten willen uitlaten over mijn medemens, is een tweede vraag. Maar de vrijheid om dit te doen staat als een paal boven water. Evenals de vrijheid van een volgende persoon om mij een rare radicale rauwdouwer, een refo-socialist, of links getijsem te noemen.
En mocht je sommige uitlatingen te ver vinden gaan, dan kan je altijd de rechter vragen zich hierover te buigen.

De vrijheid die wij hier genieten gaat verder dan alleen de vrijheid van meningsuiting. Werknemers hebben hier stakingsrecht ~ een uiterste verdedigingslinie tegen een kapitalistische dictatuur. We hebben het kiesrecht, het recht op vereniging, het petitierecht.
Eigendomsrecht.
Huisrecht.
Recht op briefgeheim, recht op privacy. (Lees je mee, Ronald Plasterk?)
De vrijheid van vergadering en betoging.
Een onaantastbaar lichaam.

Al deze rechten en vrijheden maken, dat wij zonder angst kunnen leven in een democratische rechtsstaat. In de jaren '40 van de twintigste eeuw zijn er velen om het leven gekomen om de vrijheid die wij kennen te bewerkstelligen.
Zij vielen, zodat wij konden opstaan.
Gisteravond stonden we twee minuten stil voor diegenen die het mogelijk maakten dat je nu ongestraft #voormijgeen4mei kan twitteren.

Onze vrijheid kan echter niet bestaan zonder spelregels. De rechten die onze vrijheid maken, moeten immers geborgd zijn. Bijvoorbeeld in de grondwet, en de andere wetten, verordeningen, beleidsregels, etc. Vrijheid moet je regelen.
Dat levert weliswaar beperkingen op, maar de beperking van de één is de bescherming van de ander. En het is juist die bescherming die ons vrij maakt - en niet weerloze slachtoffers.

De ultieme vrijheid voor eenieder ligt dus in een juiste balans tussen de aanwezigheid van bescherming en de afwezigheid van beperkingen; een belangenafweging. Wat die juiste balans is, daarover bestaan tal van verschillende meningen.
En daar ligt een bijzondere taak voor volksvertegenwoordigers. Zij maken, uit naam van het volk, een afweging tussen beperkingen en bescherming. Keer op keer wegen zij af, welke belangen zwaarder wegen om, de facto, de ultieme vrijheid te creëren.

Denk daar maar eens aan bij de volgende verkiezingen. Er wordt niet alleen gekozen als resultaat van de gewonnen vrijheid; ze zijn er ook om verder te bouwen aan die vrijheid.

Een goede bevrijdingsdag toegewenst.