Veenendaal

De vakantie die geen vakantie is...

Toen ik uit de Gemeenteraad vertrok, had ik niet gedacht dat ik ooit nog over parkeertarieven zou moeten vergaderen. Maar toch gebeurde het. De P+R in Breukelen is eigendom van de Provincie, en het leek Gedeputeerde Van Schie wel aardig om hier betaald parkeren in te voeren. Want prijsprikkel.
Maar een prijsprikkel zonder alternatief is een zinloze exercitie, wist de oppositie. Dan ben je enkel automobilistje aan het pesten; iets waar de VVD van Van Schie toch zo'n hekel aan heeft.
Dus op de laatste Statenvergadering van het seizoen vond er nog een veldslag plaats over het onderwerp waarvan ik dacht dat ik me er nooit meer mee bezig zou houden. Een veldslag die de oppositie zou verliezen; Van Schie wist zich gedekt door de coalitie.
Een veldslag, waarna ik me door Bertrick van den Dikkenberg naar huis liet rijden en het reces kon beginnen...

Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat...

"Half twaalf," zei ik, terwijl ik een blik op de klok boven de uitgang van de Statenzaal wierp. "En ik kwam om een uur of negen binnen, dus ik heb maarliefst twee en een half uur op het Provinciehuis doorgebracht!"
"Je weet het leuk te brengen," grinnikte Bertrick. We hadden immers dik veertien uur zitten vergaderen - en we waren pas halverwege de agenda.

Kom binnen en voel je thuis

"Tot slot wil ik nog wijzen op de waarden die we als gemeenschap uitdragen. De winkels mogen elke zondag open; er is ruim baan voor commercie. Maar op ontmoeting, verwondering en verheffing bestaan restricties - en zijn daarbij ondergeschikt gemaakt aan plat kapitalisme. Is dat het Veenendaal wat we willen zijn?"

Ik was weer terug op 'het oude nest'; het Gemeentehuis. Ik sprak de raadscommissie toe over het Evenementenbeleid. Als inwoner. Te gast in de Raadszaal.