Veenendaal

Over de impact van politici

Het is de taak van politici om te spreken over de buitenwereld die zij vertegenwoordigen. Het uitwisselen van visies en het maken van beslissingen op basis van belangenafwegingen. Dat is wat politiek is.
Politici hebben echter nogal eens de neiging om over zichzelf te praten, en over de inrichting van hun arena. Vaak in de illusie dat de buitenwacht het machtig interessant vindt, of zelfs geholpen is met deze 'bestuurlijke vernieuwing'. En eens in de zoveel tijd leidt dit tot een aanpassing van de vergaderstructuur, waarmee de politici denken de samenleving een grootse dienst te hebben bewezen.

De vakantie die geen vakantie is...

Toen ik uit de Gemeenteraad vertrok, had ik niet gedacht dat ik ooit nog over parkeertarieven zou moeten vergaderen. Maar toch gebeurde het. De P+R in Breukelen is eigendom van de Provincie, en het leek Gedeputeerde Van Schie wel aardig om hier betaald parkeren in te voeren. Want prijsprikkel.
Maar een prijsprikkel zonder alternatief is een zinloze exercitie, wist de oppositie. Dan ben je enkel automobilistje aan het pesten; iets waar de VVD van Van Schie toch zo'n hekel aan heeft.
Dus op de laatste Statenvergadering van het seizoen vond er nog een veldslag plaats over het onderwerp waarvan ik dacht dat ik me er nooit meer mee bezig zou houden. Een veldslag die de oppositie zou verliezen; Van Schie wist zich gedekt door de coalitie.
Een veldslag, waarna ik me door Bertrick van den Dikkenberg naar huis liet rijden en het reces kon beginnen...

Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat...

"Half twaalf," zei ik, terwijl ik een blik op de klok boven de uitgang van de Statenzaal wierp. "En ik kwam om een uur of negen binnen, dus ik heb maarliefst twee en een half uur op het Provinciehuis doorgebracht!"
"Je weet het leuk te brengen," grinnikte Bertrick. We hadden immers dik veertien uur zitten vergaderen - en we waren pas halverwege de agenda.

Kom binnen en voel je thuis

"Tot slot wil ik nog wijzen op de waarden die we als gemeenschap uitdragen. De winkels mogen elke zondag open; er is ruim baan voor commercie. Maar op ontmoeting, verwondering en verheffing bestaan restricties - en zijn daarbij ondergeschikt gemaakt aan plat kapitalisme. Is dat het Veenendaal wat we willen zijn?"

Ik was weer terug op 'het oude nest'; het Gemeentehuis. Ik sprak de raadscommissie toe over het Evenementenbeleid. Als inwoner. Te gast in de Raadszaal.

Waar je wel en niet over gaat

Socialisten hebben een 'hands on'-mentaliteit,
terwijl liberalen meer laissez-faire zijn.
Het is een beetje een versimpelde weergave van de werkelijkheid, zeker sinds Ayn Rand met haar 'objectivistische' neoliberalisme dominant werd in het liberale denken. Sindsdien doen liberalen vooral wat het gunstigst uitpakt voor het grootkapitaal. En socialisten hoeven ook niet persé overal bovenop te zitten: aan bureaucratische urenregistratie in de zorg, of betutteltrajecten bij uitkeringen hebben we immers een broertje dood.
Maargoed, de nuanceringen in acht nemende zou je kunnen zeggen dat deze stelling in grote lijnen klopt. En dat geldt zeker voor de keer toen ik de gedeputeerde vroeg naar de medezeggenschap van het OV-personeel.

Stank voor dank

"Iedere dag weer fijn om geen Commissaris te zijn," antwoordde Tim. Ik had net een berichtje doorgestuurd dat de Commissaris van de Koning onderweg was naar het Provinciehuis om protesterende boeren te ontvangen. Die waren weer op de tractor geklommen, en hadden nu ook de giertanks meegenomen...

Ditjes, datjes en andere intriges...

Politiek is te belangrijk om aan politici over te laten. Maar toch vertrek ik elke woensdag (doorgaans behoorlijk vroeg) richting Utrecht om mij (tot doorgaans behoorlijk laat) op te sluiten op het Provinciehuis en te doen waarvoor ik ben gekozen: politiek.

Als ik verwacht nog met het OV thuis te kunnen komen, 's avonds, dan pak ik de trein. Maar voor de laatste Statenvergadering van het jaar had ik toch maar de auto gepakt. De vergadering daarvoor had ik me namelijk verkeken op het tijdstip waarop we klaar zouden zijn, en was het niet de trein, maar de auto van Bertrick van den Dikkenberg waarmee ik uiteindelijk thuis was gekomen.
Dit zou mij geen tweede keer overkomen; vandaar de auto.

Als de samenleving naar het Provinciehuis komt

"Maar het beleid was als Jormungander de Midgaardslang, die in zijn eigen staart bijt," zei ik. "Het kon nooit in het evenementenbeleid worden veranderd omdat het in het raadsprogramma stond, en het kon niet in het raadsprogramma worden veranderd omdat het in het evenementenbeleid stond. Zes was het, en zes zou het blijven."

Even was ik terug op mijn oude honk, het gemeentehuis van Veenendaal, om mijn zegje te doen over een onderwerp op de raadsagenda. Niet als gemeenteraadslid dit keer, maar als inwoner van Veenendaal die gebruik maakte van zijn burgerspreekrecht.

Over de poppetjes en onderlinge verhoudingen

"Ik wou je nog complimenteren met je afscheidsspeech in de Gemeenteraad," zei Bertrick, terwijl hij de fractiekamer binnenliep. Hij zette twee bekertjes koffie op tafel; één voor mij en één voor hemzelf.
"Je hebt het gezien?" Vroeg ik verbaasd. Natuurlijk, raadsvergaderingen kun je ook online bekijken ~ ik had alleen niet verwacht dat mensen dat zouden doen als ze geen 'paard in de wedstrijd' hadden. Schijnbaar was hij oprecht geïnteresseerd; ik voelde me gevlijd.