Veenendaal

Tussen de Trixit en de Benedixit in, was er de afgelopen paar weken nog een nieuwsfeit dat de gemoederen aardig bezig hield: de staatsredding van de SNS-bank.

Er heeft wat tijd gezeten tussen de voorlaatste redding van een bank en het tot staatsbank maken van de SNS, en er zijn een aantal verschillen aan te wijzen die zich wel in deze en niet in andere casussen voordeed.
- De bankensector betaalt zelf een stukje mee aan deze redding
- De aandeelhouders worden voor geen cent ontzien
- De nieuwe, van staatswege aangestelde directeur gaat er een miljoen op achteruit in zijn jaarinkomen om deze bank te redden...

Toch zie ik vooral overeenkomsten.

Weer zit de directeur ruim boven de balkenendenorm - al is hij feitelijk maar een ambtenaar.
Weer moet de overheid de poeplap trekken omdat de kapitalisten er een puinzooi van hebben gemaakt.
Weer kan de verantwoordelijke voor deze chaos zich ongeneerd terugtrekken in zijn geldpakhuis...

... en dat, terwijl het inmiddels 2013 is.

Het redden van banken deden we in 2008, 2009. Toen had het al niet nodig hoeven zijn, maar gezien de ideologische verblinding in de aanloop ervan misschien onvermijdelijk.
De ogen van de samenleving, politiek en financiele sector openden zich toen...
... toch?

We hadden toch gezien waar graaikapitalisme en perverse prikkels toe leidden? We hadden toch maarliefst twee commissies 'De Wit' ingesteld om te analyseren wat er fout ging, en het NOOIT MEER te laten gebeuren...
... toch?

Wat is er gebeurd met de wijze les die we hadden geleerd?

Wat hebben de banken gedaan om niet meer te wankelen? NIKS!
Waar was het toezicht? NERGENS!
En de ministers van Financieen? Noch Bos, noch De Jager, noch Dijsselbloem hebben ook maar EEN VINGER uitgestoken om de bankensector gezond te krijgen.
En Europa? Evenmin...

Begin deze week kondigde Dijsselbloem aan dat hij schoon schip wilde maken bij de banken. Er zou te veel verdiend worden in de sector.
Nog geen week eerder stond hij het loon van de nieuwe SNS-baas van vijf-en-een-halve ton te verdedigen als noodzakelijk.

Zijn roep om schoon schip is echter wel gehoord. Vandaag maakte ING-baas Hommen (die dankzij onze kapitaalinjecties ook rijkelijk uit de staatsruif heeft mogen schransen) dat hij 1400 mensen op straat gooit. Ik ga er niet van uit dat het om graaibazen gaat.

Het lijkt een wetmatigheid. Hoe groter de bank, hoe massaler het gegraai en hoe minder oog voor de mens. Zelfs de 'duurzame' ASN laat zich in de problemen brengen door onderdeel te zijn van de SNS Reaal.

Too big to fail = too big to be private
Dat is de les van de hele bankencrisis. De les die we in 2007, bij het instorten van de Amerikaanse banken al hadden moeten leren.
Voor wie zo'n verstokte kapitalist is dat een staatsbank een bedreigend concept is, en voor wie een bank per definitie een private onderneming dient te zijn (waarom eigenlijk?), geldt een nog simpeler regel:
Too big to fail = too big

Waarom SNS gered moest worden?
Vanwege onwil.

Onwil van de bankensector.
Onwil van de politiek.
Onwil om te leren van de fouten en de feiten.
Onwil om te zien wat er recht voor je neus gebeurt.

Daarom kon SNS niet op eigen benen staan.
En daarom is het een kwestie van tijd voor we de volgende bank overeind moeten houden...