Veenendaal

Goodbye Camiel

Zo. Het is klaar. Na alle ophef is Camiel Eurlings opgestapt. Zijn positie was onhoudbaar. Hij heeft er bijna alles aan gedaan om zijn prachtige vrijwilligersbaantje bij het IOC te behouden. Bijna alles. Want een oprecht mea culpa (sorry) kon hij gewoonweg niet uit zijn strot krijgen.
Overtuigd als hij was van zijn eigen gelijk. Vast als hij zat in zijn eigen slachtofferrol.
De media, de publieke opinie, iedereen was tegen hem en dat terwijl het toch een 'wederzijds handgemeen' betrof. Het ging maar om een 'lichte mishandeling' en hij was in goed overleg met de rechter wat maatschappelijk werk gaan doen. En nee, hij had geen strafblad. Er stond alleen zeg maar iets justitieel beschreven. Ergens. 

Ik denk dat Camiel oprecht dacht dat het dan wel klaar zou zijn. Dat hij nu openheid van zaken had gegeven en iedereen weer opgelucht verder zou gaan. Het trieste aan dit verhaal is dat ik direct geloof dat Camiel dat ook echt geloofde.
Want zo is het decennia lang gegaan voor mannen als Camiel. Hij had gewoon even niet op zitten letten. Dacht dat #MeToo over anderen ging. En niet over hem. Had even gemist dat je vandaag de dag niet meer wegkomt met een halfbakken, niet gemeend "sorry" en dan weer door. 

Arme Camiel. Welkom in 2018.

En voor alle Camiels onder ons: pas op. We zien jullie. En we accepteren het niet meer. 

Menselijke waardigheid. Gelijkwaardigheid. En solidariteit. De drie kernwaarden van de SP. En voor wie denkt dat hij of zij boven de wet staat, zich niet hoeft te storen aan fatsoensregels, op de één of andere manier denkt beter of méér te zijn als een ander: Je komt er niet meer mee weg. We leven in het post-#MeToo tijdperk en gaan er samen het beste van maken. 

Maak er een mooie week van!
Enna.