Veenendaal

"Er is nog iets wat ik je wil vragen," zei hij. "Zou jij de kist willen dragen?"
Ik hoefte er niet over nadenken.
"Ik ben vereerd," antwoordde ik.

Als iemand je vraagt of je zijn kist wil dragen, is dat zoiets alsof je getuige wil zijn op een huwelijk. Of peetvader wil zijn van zijn kind.
Met één groot verschil.
Je kijkt er niet uit naar het moment dat het zover is.

Toch kwam dat moment. En daarom meldde ik me gisterochtend vroeg bij Cor en Ria. Samen met enkele andere naasten haalden haalden we Erik op en plaatsten hem in de wagen. Daarna vertrok de rouwstoet naar natuurbegraafplaats 'de Heidepol' in Arnhem.

Bij aankomst stonden er al een aantal mensen op ons te wachten, waaronder Bram - die werkzaam is op het partijkantoor.
Het duurde niet lang of andere partijgenoten zich meldden.
Baukje. Toke. Enna. Ary Jan. Tilmann. Nico.
En na een kop koffie begon de plechtigheid.

Avi, de man die ook sprak bij de Eenzame Eik, leidde de ceremonie. Weer hielden we handen vast, sloten we onze ogen, en gaven we energie door. Een ritueel van verbondenheid, wat ik erg mooi blijf vinden.
Ook sprak hij enkele woorden - zijn herinnering aan Erik.
"Het is bijzonder," zei hij, "hoe Erik vanuit een plek van onmacht nog zoveel vriendschap, wijsheid en verbondenheid heeft kunnen meegeven."

Behalve Avi spraken ook Erik's partner Mariëlle en goede vriendin Willeke. En er was muziek. 'In the arms of the angels,' en wat spirituele muziek. Maar Erik had ook voor luchtigheid gezorgd: 'Mama woar is mien pils' van Normaal kwam ook voorbij.
En toen was het tijd om Erik naar zijn laatste rustplaats te brengen.
Hoewel ik het tot toen toe aardig droog heb gehouden, was dit het moment dat ik het even te kwaad kreeg. Dat ik daar stond, met de kist in mijn hand, de muziek speelde die we ook in Erik's laatste uren voor hem draaiden, en op de eerste rij een jongetje zag zitten dat volledig in tranen was. Dat was even zwaar.
We brachten Erik naar een plekje aan de bosrand; een eekhoorntje keek toe. Erik zal daar vast een betekenis aan hebben gegeven.

Ik ben dankbaar voor de vriendschap die ik heb mogen ontvangen.
Ik ben dankbaar dat ik heb mogen weten hoeveel ik heb betekend voor Erik.
Ik ben dankbaar dat ik hem heb kunnen steunen - tot in zijn laatste uren.
Ik ben dankbaar dat ik mijn vriend naar zijn laatste thuis heb mogen brengen.

Na afloop was er eten en drinken. Nasi, kip teriyaki, boontjes met nootmuskaat. Het was heerlijk - en boven alles: gezellig. Precies zoals Erik het gewild zou hebben: één grote familiepicknick. SP'ers, spirituele vrienden, andere naasten.
Er was verbondenheid. Zoals Avi al gezegd had.
Erik had een bijzondere affectie voor de kernwaarden van de SP: Menselijke Waardigheid, Gelijkwaardigheid en Solidariteit. Net als bij de Eenzame Eik zag je deze waarden hier in de praktijk gebracht op een heel persoonlijk niveau.
Zoveel dierbaren, die waren samengekomen. Om hem.
Ik moest nog veel denken aan zijn woorden bij de Eenzame Eik:

"Als je mij een paar jaar geleden had gevraagd hoe ik mijn einde zag, had ik waarschijnlijk gedacht ergens in een vrachtwagen aan de kant van de weg. Ik had nooit gedacht dat dit het zou zijn, omringd door allemaal mensen van wie ik houd. Ik had nooit gedacht dat ik zoveel heb kunnen betekenen voor zoveel mensen. Ik ben geworden wie ik wil zijn."

Dank je wel Erik.
Voor alles.