Veenendaal

Toon eerbied voor uw vader en uw moeder. Dan wordt u gezegend met een lang leven in het land dat de HEER, uw God, u geven zal. Exodus 20:12

Wanneer ouders alles al hebben opgebouwd, blijft er voor hun kinderen niet veel anders over dan de boel weer af te breken. G. Cervi

Laat ik maar meteen duidelijk zijn: ouders die hun kinderen mishandelen, misbruiken of verwaarlozen maken wat mij betreft geen aanspraak op dit gebod. Zij verdienen het ouderschap niet, laat staan de 'eer' die ermee gepaard gaat.
Maar voor normale ouders, die hun kinderen liefdevol opvoeden, hoeft er geen pleidooi gehouden worden; het gebod gaat niet over iets extreems wat enkel voor Joden, Christenen en Moslims geldt. Laat de religieuze belofte van de tweede zin vallen, en er ligt een universele leefregel die tijd, plaats en godsdienst overstijgt:

Toon eerbied voor uw vader en uw moeder.

Het gebod past zo naadloos in de socialistische beginselen van menselijke waardigheid, gelijkwaardigheid en solidariteit, dat de toepasbaarheid niet diep onderzocht hoeft te worden. Veel meer is het de vraag of wij ons eraan houden...

Natuurlijk houden we op individueel niveau van onze ouders. Dat uiten we in bezoekjes, cadeautjes, kaartjes, en soms zelfs in liedjes.
Zo zongen de Spice Girls:
Mama I love you, Mama I care
Mama I love you, Mama my friend en Stef Bos:
Ik heb een goddeloos geloof en ik hou van elke vrouw
en misschien ben ik geworden wat jij helemaal niet wou;
maar papa, ik lijk steeds meer op jou.

Maar hoe zit het op maatschappelijk niveau? Zorgen we als samenleving wel genoeg voor onze ouders?
Worden we niet gedwongen veel te werken, zodat het bezoeken van onze ouders wel erg moeilijk wordt? Veel ouderen lijden een vereenzaamd leven, terwijl hun kinderen zich een slag in de rondte werken voor hun baas, klant of aandeelhouders.
Hebben onze ouders een kans op de arbeidsmarkt, als zij een baan zoeken? Worden zij niet afgeserveerd met hooguit een ontvangstbevestiging of een standaardafwijzing? Toegegeven; je hoeft geen vijftigplusser te zijn om dit lot beschoren te zijn, maar de kans die een oudere heeft om aangenomen te worden is nog kleiner - zo niet: nihil.
En terwijl de kansen op de arbeidsmarkt slinken, wordt de AOW-leeftijd verhoogd. De premies van de pensioenen gaan omhoog; de pensioenen zelf omlaag.
In de zorg zien we hetzelfde: steeds hogere eigen bijdragen voor steeds minder zorg. Die komt steeds meer op het bordje van de toch al hard werkende kinderen; en de vraag rijst of die in de toekomst nog wel kind van hun ouders mogen zijn - of alleen nog hun verzorger?

De neoliberale moraal van 'ieder voor zich' en 'zoek het zelf maar uit' heeft zich de afgelopen decennia meester gemaakt van onze samenleving. Niet alleen in het liberale segment van de politiek, maar ook de confessionelen en de sociaal-democraten hebben zich laten verleiden door het politiek geworden egoisme. Hebben ze zich en rad voor de ogen laten draaien, of gewoon ordinair verraad gepleegd? Wat ze in elk geval niet hebben gedaan is verzet gepleegd tegen de onttakeling van de samenleving; de benarde positie van veel ouderen is hiervan het gevolgd.
Zelfs de rebellenclub die ooit gevormd is uit pacifisten, communisten en vrolijk-evangelischen heeft zich bekeerd tot het liberalisme - en streven daarin zelfs andere liberalen nog voorbij.
Is het dan gek dat er een partij gevormd wordt als 50plus? Dat er exclusief een stem wordt gegeven aan onze ouders, die het kind van de rekening zijn geworden?
Het is natuurlijk nog de vraag of 50plus niet in de liberale valkuil zal banjeren. Het is nog te vroeg - de partij is te jong - om hierover een uitspraak te doen. Doet zij dit wel, is de SP de enige partij die haar nek uitsteekt voor onze ouders. Veel partijen bewijzen weliswaar lippendienst, maar in het grote plaatje overheerst toch de neoliberale afbraak.

Eerbied voor onze vader en moeder. Een vanzelfsprekendheid voor het individu; een illusie voor de samenleving...
______________________________________________
- Volg de reeks 'De Tien Geboden' HIER