Veenendaal

"Om wie moet jij het hardste lachen?" Las ik voor.
"Om Toke," antwoordde hij. "Ik vind haar echt een geweldig mens."

We hadden niet gedacht dat Erik nog in leven zou zijn tijdens de verkiezingen. Dat hij zou delen in de uitslag.
We dachten dat hij ruim voor die tijd zijn laatste adem zou hebben uitgeblazen.
Het tegendeel is waar.
Zijn lichaam verliest stukje bij beetje kracht, hij is zo erg vermagerd dat er echt geen grammetje meer afkan, de uitzaaiïngen bedekken zo'n beetje zijn gehele torso, zijn voeten zijn opgezwollen... maar dood is hij zeer zeker niet.
Geestelijk is hij er zeer zeker nog.

Met enige regelmaat bezoek ik hem in het hospice waar hij verblijft.
We hebben gesprekken over van alles en nog wat.
We drinken thee.
Thee van een zeker merk.
Op de kaartjes van de theezakjes staat een vraag gedrukt. Steeds een andere vraag. En deze vragen zijn de basis voor uiteenlopende gesprekken tussen mij en Erik.
Voor de theefabrikant zijn die vragen een simpele gimmick, maar voor mij is het een geweldige manier om gesprekken te hebben met mijn vriend, die op zijn dood wacht. Sinds hij in het hospice verblijft, heb ik hele bijzondere gesprekken met hem en leren we elkaar steeds beter kennen en groeien we naar elkaar toe. Mede dankzij die theezakjes, en hun vragen.

Zou je liever kunnen vliegen of kunnen reizen door de tijd? Wat is het eerste gerecht dat je zelf hebt gemaakt? Van welke fout die je hebt gemaakt leerde je het meest?
Wat zou je doen als je wakker werd en alles is mogelijk?
Welke superkracht zou je willen hebben?
Wat zou je doen als je de loterij won?

Wat een mooie gesprekken hebben we aan de hand van die theezakjes.

Menselijke waardigheid, gelijkwaardigheid en solidariteit zijn grote idealen. We strijden voor die idealen in de politieke arena. We strijden voor die idealen in onze acties op straat.
Voor duurzaamheid. Zekerheid. Goede zorg. Veiligheid.
Tegen racisme. Geweld. Armoede. Ongelijkheid.
Maar die idealen bereik je niet alleen door de politieke strijd. Ze komen ook tot uiting in kleine dingen. Juist in de kleine dingen. Zoals het tijd nemen voor elkaar.
Tijd nemen, onder het genot van een kop thee en een gesprek over een willekeurige vraag op een labeltje aan het theezakje.

"Om wie moet jij het hardste lachen?" Las ik voor.
"Om Toke," antwoordde hij. "Ik vind haar echt een geweldig mens."
Hij ging even verzitten. Iets wat zo vanzelfsprekend is voor gezonde mensen, maar Erik de nodige moeite kostte. Toen het hem gelukt was, keek hij me weer aan. En hij stelde de onvermijdelijke vraag...
"En jij?"

Verwante blogs:

• Bij Erik...
• Afscheid (Tocht naar de Eenzame Eik)