Veenendaal

Vredesdag 2020

Nu gaan de bloemen nog dood,
nu gaat de zon nog onder,
en geen mens kan zonder
water
en zonder brood.

Dit is het eerste couplet van een lied dat ik als leerling van een protestants-christelijke basisschool veel heb gezongen in mijn kindertijd. En na deze sombere eerste regels brak het refrein los:

Stil maar, wacht maar,
alles wordt nieuw;
de hemel en de aarde.

Mijn kindertijd ligt al enige jaren achter mij. En zoals dat gaat met opgroeien, laat je steeds meer dingen waar je in geloofde los. Steeds meer zekerheden worden twijfels.

Waar ik nog steeds in geloof, is een betere tijd. Of, om de woorden van het lied te gebruiken: een nieuwe hemel en een nieuwe aarde.
Maar ik geloof niet meer in “stil maar, wacht maar.”
Vrede en gerechtigheid komen niet vanzelf. Daarvoor moet je je inzetten. Hard maken. Je moet het uitdragen. De verbinding zoeken met anderen.

De hoop op vrede delen we met elkaar. Die verbindt ons.
Niet “stil maar, wacht maar,” maar samen de schouders eronder.

Zie ook:

• Vredesdag 2020