Veenendaal

Naar aanloop van onze Vredesmars las ik het onderstaande gedicht van Gabriel Smit. Het gedicht is al oud en is geschreven als reactie op de de gebeurtenissen in Hongarije. Zestig jaar geleden en nog steeds actueel.
Met Gabriel Smit hoop ik dat we ons afkeren van geweld en opnieuw leren kijken naar de schoonheid van het leven.

Goede kerstdagen en een prachtig Nieuw Jaar toegewenst.

Foto: Cor van Londen

Hongarije 1958

Wij moeten weer leren leven,
Weer kijken of we wonen mogen,
Weer in de aarde geloven,
Leven met de bloedhond
Van ons hart.

Leren in open ogen te kijken,
Zeggen: het gaat nooit over,
Zo is de mens, ook ik,
En ben ik niet zo,
Dan ben ik de kans.

En het is ook mijn schuld,
Onder dezelfde sterren,
Dezelfde stomme hemel,
Hetzelfde kruis.

Wij moeten weer leren leven,
Kinderen zien die niet
Worden vermorzeld onder tanks,

Meisjes die niet
Worden opgehangen,
Jongens zonder handgranaten.

Leven zonder het noodweer
Van mitrailleurs, zonder
Stortzeeën van fosfor.

Gewoon leven, aandachtig
Kijkend naar het herfstblad
Van het geluk, Drakensbergen
In het doodstille licht.