Veenendaal

Waar zijn ze toch gebleven?

Toen ik als jong meisje door mijn stad zwierf, kwam ik van die betonnen huisjes tegen  met een dikke deur. En daarop stond een plaatje met een bliksemschicht en de letter PEB of GEB. In mijn onwetendheid dacht ik dat daar de twee dwergen Peb en Geb woonden.
Later leerde ik dat deze namen stonden voor Provinciaal Energie Bedrijf en Gemeentelijk Energie Bedrijf, die verantwoordelijk waren voor (de distributie van) onze energie.
Maar waar zijn PEB en GEB toch gebleven?
Ik kom ze nooit meer tegen.

Nangialay en ik staan voor Birlik met onze koopkrachtkrantjes. Er loopt een vrouw de winkel uit. Ze komt op ons af en ik vraag haar of zij het leven ook zo duur vindt worden.
"Ja," zegt ze "maar ik ben boerin.” Als ik haar vraag of zij onze plannen om het leven weer wat betaalbaarder te maken eens wil doorlezen, krijg ik nul op mijn rekest. Eerst moeten de stikstofproblemen opgelost worden.
En ze loopt naar haar auto.

"En denk je dat het helpt," vroeg een kennis van me afgelopen zaterdag toen we weer met de vredesvlag bij het stadsstrand stonden en daar waxinelichtjes uitdeelden. Even daarvoor was een mevrouw op haar scootmobiel naar me toegereden. Ze had vorige week een waxinelichtje gekregen. Ze had hem thuis met de kleinkinderen aangestoken en ze hadden met elkaar gepraat over wat vrede nu eigenlijk inhield.

Terwijl de armoede om zich heen slaat, blijft onze regering op haar handen zitten en stelt alle mogelijke maatregelen uit. Als SP doen we dit juist niet. Wij hebben plannen om de koopkracht weer wat op te vijzelen en daar doen we alle moeite voor om de regering hiertoe over te halen. We staan op straat, we gaan langs de deuren en we bellen onze sympathisanten.