Veenendaal

Spreektekst SP in eerste termijn

Mattheus 25:35-40
"Want Ik had honger en u hebt Mij te eten gegeven. Ik had dorst en u hebt Mij te drinken gegeven. Ik was een vreemdeling en u hebt Mij in uw huis uitgenodigd. Ik had niets om aan te trekken en u hebt Mij kleren gegeven. Ik was ziek en u hebt Mij opgezocht. Ik zat in de gevangenis en u bent bij Mij geweest." Deze goede mensen zullen vragen: "Here, wanneer hebben wij gezien dat U honger had en hebben wij U te eten gegeven? Of dat U dorst had en hebben wij U te drinken gegeven? Of dat U een vreemdeling was en hebben wij U geholpen? Of dat U niets had om aan te trekken en hebben wij U kleren gegeven? En wanneer was U ziek of zat U in de gevangenis en hebben wij U bezocht?" Ik zal tegen hen zeggen: "Toen u dit voor één van mijn minste broeders hebt gedaan, deed u het voor Mij."

Wie mij al langere tijd kent, weet dat deze tekst mijn leitmotiv is – binnen en buiten de politiek. Omzien naar je naaste – juist in tijden dat het minder gaat – daar draait het om in het leven. En daar zou het zeker om moeten gaan in het integrale beleidskader voor het sociale domein.
Mijn gevoel zegt, dat we al langere tijd van deze essentie afdrijven.

Ik denk aan het verhaal van Willem, bij wie de WMO-indicatie voor zijn zorgafhankelijke zoon met bijna 50% is gekort zonder onderbouwing – en wie een juridische strijd heeft moeten voeren om die uren weer terug te krijgen. Terwijl hij 24/7 voor zijn zoon paraat moet staan.
Ik denk aan het verhaal van Ria, die geconfronteerd is met een keur aan consulenten zonder kennis van haar dossier. Die op voorhand al niet van plan zijn om haar te helpen. Die te horen krijgt dat ze niet had mogen trouwen, als ze haar hulp had willen houden.
Ik denk aan het verhaal van Jannie, die al niet eens huishoudelijke hulp aanneemt, omdat ze zich anders haar auto niet meer kan veroorloven en al helemaal in een isolement vervalt.
Ik denk aan het verhaal van Yolande, die graag nog zoveel doet voor de samenleving. Maar door haar ziekte steeds minder kan, en maar niet de juiste hulp krijgt omdat ze schijnbaar niet aan de juiste definities voldoet.

En dan denk ik aan ons. De gemeenteraad.
Sinds 2007 hebben wij te maken met de WMO. Sinds 2015 met decentralisaties.
En al die tijd is ons steeds hetzelfde beloofd. Zorg op maat, één loket, één consulent... en nog nooit is dit waargemaakt.
U moet mij het niet kwalijk nemen dat ik er wat cynisch van wordt.

Mensen help je niet met ideologische wensdromen over zelfredzaamheid. Of door strakke budgettaire kaders te hanteren die geen recht doen aan de werkelijkheid.
Ik leg de vraag in uw midden neer: wat doen wij werkelijk voor de 'minste van onze broeders'?

Ik zal een aantal voorstellen indienen, en ben benieuwd hoe het debat zich verder ontvouwt.
Dank u wel.