Veenendaal

Onlangs ben ik in verband met de enquête huishoudelijke ondersteuning bij een ouder echtpaar op bezoek geweest. Hun relaas komt niet echt overeen met wat de gemeente en  de zorgorganisaties ons willen doen geloven. Het verhaal om er aan de keukentafel samen uit te komen.

Ik bel bij het oudere echtpaar aan. Het duurt  even voor er open gedaan wordt. Meneer heeft de leeftijd van 90 jaar bereikt. Hij is stram van lijf en leden maar zijn geest is kwiek en vaardig. Ditzelfde geldt voor mevrouw.
"Wij hadden vijf en een half uur huishoudelijke hulp," vertelt hij, "verdeeld over drie dagen. Dat is krap bemeten. Behalve schoonmaken, dekt de hulp onze ontbijttafel, doet ze de vaat en maakt ze schoon. Dat kunnen we helaas niet meer zelf."

Afgelopen maandag (24 maart) was de 'oude' gemeenteraad voor het laatst in vergadering. Om de geloofsbrieven van de nieuwgekozenen te controleren en... om afscheid te nemen. Voor deze gelegenheid maakte stadsdichter Mats Beek een gedicht.

In het kader daarvan is een stukje Gorter wel op zijn plaats. Helaas beschikte de man niet over de gave om zijn beroemdste tekst kort te houden, dus zal ik niet geheel 'Mei, boek 1' hier publiceren, maar beperk ik me tot de eerste twee coupletten...

Ook bleek mijn oproep om het slechte weer te trotseren vanochtend niet nodig: we hebben een ongekend mooie dag gehad. Goed nieuws dus, voor links.