Veenendaal

Met 'wraak' kan Paus Gregorius I zich revancheren. Afgunst en gulzigheid mogen dan wel afgeleiden zijn van hebzucht; wraak is mogelijk een afgeleide van hoogmoed. De wraaknemer acht zich, in zijn arrogantie, in de positie om een ervaren of waargenomen onrecht te vergelden.

De Van Dale omschrijft het woord als: "het vergelden van een belediging of onrecht op soortgelijke wijze." Zo gezegd lijkt wraak niet onredelijk. Het is een middel om iets recht te zetten. Dus, is wraak (op zichzelf) wel een zonde? Of is het, net als lust, maar net hoe je het gebruikt?
Arme Gregorius I. Heeft 'ie eindelijk een punt, betreft het geen echte zonde...

Op het terrasje in Leischendam zitten we.
Voor ons, aan de waterkant,  zit een stelletje aan een tafeltje van vier. Ze hadden gevraagd of ze daar konden zitten. Daarnaast zitten twee dames aan een tafeltje van twee. Een poosje later voegen zich nog twee dames bij dit laatst genoemde gezelschap.

“Het is een mooie actie van de SP. Jammer dat ze de andere politieke partijen niet bij willen betrekken.” Een van onze (niet aan de SP verbonden) vrijwilligers, die handtekeningen verzamelt voor de petitie RED ONS STADSSTRAND, vertelde dat een plaatselijke politicus dat aan haar meedeelde.
“Klopt dat?”, vroeg ze.
Pertinente onzin, is mijn reactie.

Paus Gregorius I mag dan 'hoogmoed' hebben bestempeld als de ergste hoofdzonde; wat mij betreft is 'hebzucht' het ergst. Hoewel ik 'hoogmoed' absoluut erken als (belangrijke) catalysator van het kwaad, blijf ik erbij dat 'hebzucht' de bron van de meeste - zo niet alle - overige zonden is. En in 'afgunst' vind ik mijn gelijk.