Veenendaal

21 december hebben we de Vredesmars gelopen. In de lawaaiige wereld van reclame en neonverlichting hebben we stil gestaan bij de vrede en gelijkwaardigheid.

Op de zaterdag voor kerst, een van de dagen dat het consumentisme welig tiert, is het van belang dat we ook stilstaan bij de andere kant van het leven. Dat we een uurtje de tijd nemen om al lopend stil te staan bij ons diepste verlangen naar vrede en gerechtigheid.
Aan onze verbondenheid met de aarde, de natuur en met onszelf.
Mij helpt het gedicht van Ed Hoornik
hierbij. Dat wil ik dan ook graag delen.

PROTESTSONGS AFL.4: Soldaat op de foto

Toen ik 17 jaar oud was, was ik groot fan van Klein Orkest. Een linkse band met vaak linkse liedjes. Een lied is me altijd bij gebleven.

Soldaat op de foto. 

Naar aanloop van onze Vredesmars las ik het onderstaande gedicht van Gabriel Smit. Het gedicht is al oud en is geschreven als reactie op de de gebeurtenissen in Hongarije. Zestig jaar geleden en nog steeds actueel.
Met Gabriel Smit hoop ik dat we ons afkeren van geweld en opnieuw leren kijken naar de schoonheid van het leven.

Goede kerstdagen en een prachtig Nieuw Jaar toegewenst.

Christmas Song - Gilbert O'Sullivan

Het had niet mooier gekund. Ik wilde dit stukje al schrijven; en nu ligt er ook nog eens sneeuw! Des te beter...

Sinterklaas heeft ons inmiddels al weer een tijdje verlaten, en het is nu volop kerst. Als je het dorp ingaat - of welk winkelcentrum dan ook - hoor je overal liedjes over kerstkindjes, kerstmannen en sneeuwlandschappen. Kerstmuziek.

Tijdens het NOVEMBERDEBAT droeg ik een gedicht voor. Ik vond het toen ik iets zocht om te zeggen op de avond van het debat. Het raakte mij direct in mijn hart omdat ik altijd heb gedacht dat moeders hun zonen niet willen opofferen aan de oorlogen die door de "hoge heren" worden bedacht.

Een gedicht van Derk-Erik Postma

Voorgedragen tijdens de bijeenkomst op de Dag van de Vrede 2018.

ik kijk graag naar mensen die rijker
gezonder
of gelukkiger zijn dan ik

PROTESTSONGS AFL.1: Welterusten, mijnheer de president

Acht jaar was ik, toen we van het bos naar het stadje Rhenen verhuisden. Februari en ijskoud.

Geen ruzie,
is dat vrede.

Komt een duif van honderd pond
een olijfboom in zijn klauwen